ადამიანის ცხოვრებაში ნებისმიერი დრო და ჟამი შეიძლება მივიჩნიოთ ახალი, სულის მხსნელი ცხოვრების დასაწყისად. სწორედ ამას გულისხმობდა წმინდა პავლე მოციქული, როდესაც ამბობდა: “აწვე არს ჟამი განღჳძებად ჩუენდა ძილისაგან. აწ უმახლობელეს არს ჩუენდა ცხორებაჲ, ოდესღა-ესე გურწმენა. ღამე იგი განგუეშორა, და დღე შემოგუეახლა; განვიშორნეთ უკუე საქმენი ბნელისანი და შევიმოსოთ საჭურველი ნათლისაჲ.  და ვითარცა დღესა შინა, შუენიერად ვიდოდით ნუ სიმღერითა და მთრვალობითა, ნუ საწოლითა და ბილწებითა, ნუ ჴდომითა და შურითა, არამედ შეიმოსეთ უფალი იესუ ქრისტე და ჴორცთა ზრახვასა ნუ ჰყოფთ გულის სათქუმელ.” (რომ. 13. 11-14).

ხშირად შეგვინიშნავს ღვთისმსახურებისას, ზოგიერთ დღეებში, როგორ იკითხება მწუხრის ლოცვაზე გარკვეული ადგილები ძველი აღთქმიდან. ახალაღთქმისეულ ეკლესიაში ძველი აღთქმის საღვთისმსახურო წიგნების გამოყენება (მაგ.: ფსალმუნის), კაცობრიობის ისტორიაში ორ სხვადასხვა ეპოქაში არსებული ერთი საყოველთაო და განყოფელი ეკლესიის არსებობის კიდევ ერთი დამადასტურებელია.

როგორც ვიცით, ცოდვით დაცემული კაცობრიობის სამოთხისმიღმიერი ისტორია ორ, ძველ და ახალაღთქმისეულ ნაწილად იყოფა. ორივე ეპოქაში ნიშანდობლივია, რომ ის ადამიანი, რომელმაც გადაწყვიტა ცოცხალი ურთიერთობა ჰქონოდა ღმერთთან, აუცილებლად ღვთისაგან დაფუძნებული ეკლესიის ერთობაში უნდა ყოფილიყო შესული და ის სადმე ცალკე, მოწყვეტილად არასოდეს მოიაზრებოდა. ასეა ეს მაცხოვრის მიერ კაცობრიობის ცოდვისაგან გამოსყიდვის შემდეგ და ასე იყო მაშინაც, სანამ ძე ღვთისა განხორციელდებოდა; ანუ იმ ეპოქაში, რომელიც ძველი აღთქმის სახელით არის ცნობილი და რომლის განმავლობაშიც საღვთო განგებულება ერთი ღვთივრჩეული ერის შემონახვითა და ამ ერში მესიის მოსვლის მოლოდინით გაცხადდა.

"განვბრწყინდებოდეთ აწ ერნო..."

ქრისტეს აღდგომის რწმენას ახალაღთქმისეულ პასექს - ჩვენ მრწამსის წარმოთქმისას ვაღიარებთ, თუმცა თვითონ სარწმუნოების სიმბოლოში სიტყვა პასექი არსად გვხვდება, ვგალობთ თუ ხმამაღლა წარმოვთქვათ მრწამსს, მისი გაჟღერებისას ჩვენ, ერთი მხრივ, ვაღიარებთ ეკლესიის რწმენას და მეორე მხრივ, ვამოწმებთ ჩვენ რწმენას ერთი უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, რომელიც იუდეაში, პონტოელი პილატეს პროკურატორობის დროს, ჩვენთვის და ჩვენი ცხოვრებისათვის ჯვარს ეცვა "და ივნო და დაეფლა და აღდგა მესამესა დღესა მსგავსად წერილისა."

2003 წელს გამოვიდა ელდარ ბუბულაშვილის მონოგრაფია ”საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქი ანტონ მეორე”, რომელიც ძირითადად საქართველოს და რუსეთის სიძველეთსაცავებში მოძიებულ უცნობ წყაროებს ეყრდნობა. გთავაზობთ მოკლე ანოტაციას აღნიშნული ნაშრომიდან.

ანტონ მეორე იმ ქართველ მამულიშვილთა რიცხვს მიეკუთვნება, რომელმაც თავისი ცხოვრება და სარწმუნოებრივი მოღვაწეობა ერისა და ქვეყნის სამსახურს შესწირა. იგი ოც წელზე მეტი ხნის განმავლობაში (1788-1810) ქართველი ერის სულიერი მესაჭე იყო.

ღმერთმა გონების თვალი აგვიხილა, უხვად დაგვაბერტყა უსაზღვროდ მადლიანი კალთა, უამრავი სიკეთით დაგვამწყალობა, მაგრამ ძე ხორციელთაგან ჯერ არავინ დაბადებულა დედამიწის ზურგზე, რომელიც შეძლებდა უფლისთვის ღირსეული მისაგებელი მიეგო ამის სანაცვლოდ. დავით მეფე-წინასწარმეტყველი ფსალმუნებში ამბობს: “რაჲ მივაგო უფალსა ყოვლისავეთჳს, რომელი მომაგო მე?” (ფს. 115.3). რაკიღა წინასწარმეტყველი იმათ მიმართავს, ვისთვისაც ადვილი მისახვედია ამ სიტყვებში ნაგულისხმევი, დაწვრილებით აღარ ჩამოვთვლი იმ წყალობებს, ადამიანის გაჩენამდე რომ არსებობდა. იგი მხოლოდ ისეთ წყალობაზე ჩერდება, რომლებიც ადამიანს ღვთისგან ებოძა გაჩენის შემდგ. რანი იყვნენ ეს წყალობანი ადამიანის დაბადებამდე, ანუ ვიდრე ადამიანი ხორცს შეისხამდა ღმერთს რაგვარი წყალობანი ჰქონდა მისთვის განმზადებული?

იერუსალიმში, თქმული მოუმზადებლად (σχεδιασθεῖσα), ნათლისღების შესახებ

და საკითხავი რომაელთა მიმართ ეპისტოლიდან: "ნუთუ არ იცით, რომ რომელთაც ქრისტე იესოს მიმართ ნათელვიღეთ, მისი სიკვდილის მიმართ ნათელვიღეთ? თანადავეფლენით მას ნათლისღების მიერ სიკვდილში" (რომ. 6. 3-4) და შემდგომი.

1. "იხარეთ, ცანო, და იმხიარულე, მიწავ" (ეს. 49.13). იმათ გამო, რომელთაც მოელით უსუპით სხურება და სულიერი უსუპით განწმენდა ვნებისას უსუპითა და ლერწმით დარწყულებულის ძალით. ზეციურმა ძალებმა იხარონ, ხოლო სულიერ სიძესთან შეერთების მომლოდინე სულები განემზადონ, რადგან "ხმა მღაღადებლისა უდაბნოში, გაამზადეთ გზები უფლისა" (ეს. 40.3). რამეთუ არ არის უმნიშვნელო საქმე, არც სხეულებრივი ჩვეულებისა არის გამოუკვლეველი შეერთება, არამედ ყოველივეს გამომეძიებელი სულიწმინდის სარწმუნოებისამებრი რჩეულობა. ამქვეყნიური ქორწინებანი და შეერთებანი ყოველთვის არ ხდება შეთანხმებულად, არამედ სადაც სიმდიდრეა ან მშვენიერება, იქ მყის თანხმდება სიძე. აქ კი, არა სხეულთა მშვენიერება, არამედ სულის უმწიკვლო სინდისი, აქ არა დასჯილი მამონაა, არამედ სულის სიმდიდრე ღვთისმოშიშებაში.