კითხვა:

მოგესალმებით, ბ-ნო ედიშერ. თქვენ წლებია თარგმნით და აქვეყნებთ მართლმადიდებელ მოძღვართა ნაშრომებს. ამჯერად რას გეგმავთ?

პასუხი:

მოგესალმებით. ამჯერად ვასრულებთ წმ. მაქსიმე აღმსარებლის სახელგანთქმულ "ამბიგუუმთა" ანუ "გაურკვევლობათა" სამწიგნედს. ასევე, ხელმეორედ გამოვცემთ წმ. იოანე დამასკელის დოგმატურ ნაშრომს "მართლმადიდებლური სარწმუნოების ზედმიწევნითი გადმოცემა", რომლის პირველმა ორმა გამოცემამ (განსაკუთრებით მეორემ), ჩვენი აზრით, უდიდესი წვლილი შეიტანა ფსევდოქრისტიანულ ცრუმოძღვრებათა აღმოფხვრის საღვთო საქმეში.

წინამდებარე პუბლიკაციაში, მამათა შრომების საფუძველზე, განვიხილავთ საკითხს, თუ ვის განუკუთვნებს საეკლესიო ტრადიცია «არეოპაგეტული კორპუსის» სახელით ცნობილი კრებულის ავტორობას. ბუნებრივია, ყველა წყაროს გამოწვლილვით გაანალიზება და დამოწმება, მათი სიმრავლის მიზეზით, ჩვენს შესაძლებლობებს აღემატება. ამიტომაც მხოლოდ რამდენიმე უმნიშვნელოვანესი პატრისტიკული ძეგლით შემოვიფარგლებით, რომლებშიც მკაფიოდაა გამოთქმული განსახილავ თემასთან დაკავშირებული აზრი.

წინამდებარე პუბლიკაციაში წარმოდგენილია წმ. გიორგი მთაწმინდელის რედაქციის
პარაკლიტონის „მომიჴსენენი“, რომელსაც ახლავს სანოტო დანართი წმ. ექვთიმე აღმსარებლის
(კერესელიძე) ხელნაწერების მიხედვით.

წერილი I

"ქრისტესმიერ საყვარელო ძმაო, ვლოცულობ, რომ კარგად იყო. დღეს მივიღე შენი წერილი და გპასუხობ ყველა შენს შეკითხვაზე. რასაც მთხოვ, დროსა და შრომას არ საჭიროებს, რომ მოვიფიქრო და გიპასუხო. ჩემთვის გონიერი ლოცვა იგივეა, რაც ნებისმიერი ადამიანისთვის თავისი ხელობა, რადგან ოცდათექვსმეტ წელზე მეტია, რაც ამისთვის ვშრომობ.

როცა წმინდა მთაზე მოვედი, მაშინვე დავიწყე იმ მეუდაბნოეთა ძიება, რომლებიც [გონიერი] ლოცვისთვის იღვწოდნენ. მაშინ, ორმოცი წლის წინ, ბევრნი იყვნენ, ვინც შინაგანი ცხოვრებით ცხოვრობდა – სათნოებით შემკული ადამიანები, ძველი მოძღვრები. სულიერი მოძღვარი ამათგან ავირჩიეთ, ისინი ჩვენი მასწავლებლები გახდნენ.

მადლობას ვუხდით საიტ http://www.apocalypse.ge-ს რედაქციას ტექსტის განთავსების უფლებისათვის

მიმართვა მკითხველისადმი

დღეს მთელ მსოფლიოში დავობენ რიცხვ 666-ისა და ანტიქრისტეს ბეჭდის შესახებ, რომელიც, თუკი ერთხელ დაესმება ვინმეს, აღუხოცელად დარჩება მთელი სიცოცხლის განმავლობაში.

ამ დავაში ჩართულნი აღმოჩნდნენ არა მარტო უბრალო ერისკაცები და სასულიერო პირებიც, არამედ ბერ-მონაზვნებიც - ათონის წმიდა მთის ბინადრები.

უნდა გავარკვიოთ, ვინ და რატომ ატეხა ასეთი ხმაური, რატომ იპყრობს ეს პრობლემა ობივატელის ყურადღებასა და ინტერესს. ეს ხომ მორიგ საგაზეთო სენსაციას უფრო მოგვაგონებს, ვიდრე ღმრთისადმი მოშურნეობით გამოწვეულ დავას. ასევე უნდა გავარკვიოთ, რამდენად თანხმიერნი არიან უახლესი "გამოცხადებანი" ჩვენი ეკლესიის გადმოცემებთან და, თუკი არ არიან თანხმიერნი, მაშინ მათ დიდი წინააღმდეგობა უნდა გავუწიოთ, უნდა აღვიჭურვოთ ღმრთის საჭურველით, რათა დავამხოთ ეშმაკის მზავკრობანი (2 კორინთ. 10:4). ხოლო თუკი ისინი სრულიად ეთანხმებიან წმიდა ეკლესიის სულსა და ასოს, მაშინ, უეჭველად, ღვთის ერი უნდა დავიცვათ საცთურთაგან, რომელიც ეშმაკისგან წარმოიშვება სამყაროში.

ერთ-ერთი სქოლიო (96-ე) დართული წმ. იოანე დამასკელის სიტყვებზე :ნების განღმრთობასაც ვამბობთ, მაგრამ არა ისე, რომ თითქოს შეიცვალა ბუნებითი მოძრაობა, არამედ იმგვარად, რომ შეუერთდა იგი სიტყვის საღვთო და ყოვლადძლიერ ნებას და გახდა განკაცებული ღვთის ნება. ამიტომ, როდესაც ქრისტემ, ერთი მხრივ, ინება დაფარულიყო, ვერ შეძლო ეს, სათნოიჩინა რა ღმერთმა-სიტყვამ, რომ თავისი თავის მიერ გაეცხადებინა მასში ჭეშმარიტად მყოფი უძლურება ადამიანური ნებისა. მეორე მხრივ, ინება მან და იმოქმედა კეთროვნის განწმენდა საღვთო ნებასთან ერთობის შედეგად" ("მართლმადიდებლური სარწმუნოების ზედმიწევნითი გადმოცემა", თავი 61).

აღნიშნული მონაკვეთი წარმოადგენს ხსენებული ნაშრომის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს ადგილს, სადაც დამასკელი ზედმიწევნით განმარტავს მაცხოვართან დაკავშირებულ ცნობილ სახარებისეულ უწყებას იმის შესახებ, თუ როგორ ვერ შეძლო უფალმა დაფარულიყო, ნებავდა რა ეს. სწორედ აღნიშნული უწყება მოიხმობოდა და მოიხმობა ნესტორიანელთა მხრიდან იმის საჩვენებლად, თუ როგორ იყო თითქოსდა რეალურად უძლური მაცხოვარი კაცობრივად, არ უკვირდებიან რა, რომ იქვე იმავე წმინდა უწყებაში უცხადესადაა ნამცნები კაცობრივი ნებისთვის აბსოლუტურად შეუძლებლის აღსრულება უფლისგან სწორედ იმავე კაცობრივი ნებით. კერძოდ, ვგულისხმობთ კეთროვნის განკურნებას, რასაც ქალკედონური ღვთისმეტყველება და თვით იოანე დამასკელიც სწორედ მაცხოვრის კაცობრივ ნებას განუკუთვნებს. შესაბამისად რა დასკვნას ვაკეთებთ ზემოთქმულიდან? ნუთუ წმინდა სწავლება თავის თავს ეწინააღმდეგება, როდესაც, ერთი მხრივ, მიგვითითებს იმაზე, რომ მაცხოვრის კაცობრივი ნება მოქმედებს მისთვის ბუნებითად აბსოლუტურად შეუძლებელს, მეორე მხრივ კი იგივე ნება თითქოსდა ბუნებითი უძლურების ქვეშაა დაკირთებული და მოკლებულია ძალმოსილებას ანუ რეალურად მარად-უძლურია.