285

ჩვენ უკვე დავაბოლოვეთ წმინდა ათანასე ალექსანდრიელის შესახებ განხილვა. იმ ზოგადი ინფორმაციიდანაც კი, რაც ჩვენ შევძელით, რომ მოგვეწოდებინა თქვენთვის, ვფიქრობთ გამოიკვეთა ამ განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანი მოღვაწის დამსახურება, მისი მოძღვრების ფასდაუდებელი მნიშვნელობა და პირადი ახოვანება, რითაც მან შემდგომ თაობებს სარწმუნოებისათვის, ჭეშმარიტებისათვის თავდადების წარუშლელი ნიმუში მისცა. მაგრამ IV ს-ის I ნახევრის შუა წლები მნიშვნელოვანი გახლავთ იმითაც, რომ უდიდეს მოღვაწეთა კრებული, მწყობრი წარმოჩნდება ჩვენს წინაშე და როგორც შესავალ ნაწილშიც აღვნიშნავდით, ამავე ეპოქაშივე იკვეთება ახალი, ჭეშმარიტად ახოვანებითი მოღვაწეობის [1]სახე – განდეგილობა, მეუდაბნოეობა, განშორებულობა ამა სოფლისგან.