189–191

ზეციური ცხოვრება – მარადიულად მზარდი ძლიერებით სწრაფვა ღვთისაკენ

ჩვენს წინა საუბაარში ვეხებოდით ორიგენისტული აზრის განმართვას ეკლესიური მოძღვრების საფუძველზე, ორიგენისტული აზრისას იმის შესახებ, თითქოსდა ზეციურ სამყაროში ანგელოზთა დაცემა განაპირობა ზეციური ცხოვრების ერთფეროვნებითმა, ნეტარეულობამ.

192–193

ორიგენეს მოძღვრება ადამიანის შესახებ

ჩვენს წინა საუბარში და საუბრებში განვიხილავდით ორიგენისტულ მოძღვრებას, ორიგენეს შეხედულებებს. რამდენიმე პრინციპულად ყურადსაღები ორიგენისტული თემა განვიხილეთ, განსაკუთრებით ვრცელი ადგილი დავუთმეთ ანგელოზთა დაცემის შესახებ ორიგენესეულ ცრუ მოძღვრებას და შევეცადეთ გვეჩვენებინა ერთი მხრივ ამ მოძღვრების ცდომილებანი, ხოლო მეორე მხრივ მართლმადიდებლური სწავლება იმავე საკითხთან, ანგელოზთა დაცემასთან, დაკავშირებით.

194–195

ორიგენეს მოძღვრება ჯოჯოხეთის დროებითობის შესახებ

ჩვენ კვლავ ორიგენეს ღვთისმეტყველებას განვიხილავთ. წინა საუბრებში შევეხეთ მის ცრუ მოძღვრებას, რაც განუყოფლადაა მის სწავლებაში, ღვთის შესახებ, ანგელოზთა შესახებ და ადამიანის შესახებ. ამჯერად კი შევეხებით არანაკლებ პრობლემურ და რთულად გადმოსაცემ თემას ორიგენისტული ღვთისმეტყველებისას. ეს გახლავთ ორიგენეს მოძღვრება ჟამთა აღსასრულის შესახებ, ანუ ორიგენესეული ესქატოლოგია. ჩვენ ეს ტერმინი ადრეც ხშირად გამოგვიყენებია და ეხლაც შევახსენებთ ჩვენს მსმენელს, რომ ესქატოლოგია ეს გახლავთ სწავლება უკანასკნელ ჟამთა შესახებ, მეორედ მოსვლის შესახებ. ეკლესიას, რა თქმა უნდა, აბსოლუტურად ჩამოყალიბებული მოძღვრება აქვს მეორედ მოსვლის შესახებ, ესაა ეკლესიური, მართლმადიდებლური ესქატოლოგია და ამის ფონზე თუ რა ცდომილებანია ორიგენესეულ მოძღვრებაში, სრულიად მკაფიოდ ჩანს და თვალსაჩინოა.

196–198

პირველი ნაწილი

ჩვენ განვიხილავდით, ვფიქრობთ უაღრესად რთულ პრობლემას, ჯოჯოხეთის რაობას და კონკრეტულად ორიგენისტულ მოძღვრებას ჯოჯოხეთის დროებითობის შესახებ. რაც უკვე ვთქვით იმას ცხადია აღარ გავიმეორებთ, მხოლოდ ყველაზე უფრო მთავარს მაინც აღვნიშნავთ, რომ შემდეგ მომდევნო მსჯელობა სისტემური წესით წარმოვადგინოთ. ყველაზე მთავარი გახლავთ შემდეგი: ორიგენისტული თეოლოგიის მიხედვით ბუნებითი ერთიანობა ნებისმიერი სახეობის ქმნილებებისა თითქოსდა მათ შორის ქმნის იმ გარდაუვალ კავშირს, რომ ერთის დაცემულობა, ერთის ცოდვილიანობა მყისვე განივრცობა ყველა დანარჩენზე.

199–200

ბიოგრაფიული ცნობები

შრომა “ბუნების შესახებ”

ჩვენ დავამთავრეთ ორიგენეს შესახებ მსჯელობა, მაგრამ შემდგომშიც არაერთგზის ვახსენებთ ამ პიროვნების სახელს, იმიტომ, რომ გარკვეული მოღვაწეები საეკლესიო მწერლობის ისტორიაში მჭიდროდ უკავშირდებიან მის, განსაკუთრებით, პედაგოგიურ მოღვაწეობას.

201

ჩვენ კვლავ დიონისე ალექსანდრიელის შესახებ განვაგრძობთ განხილვას. წინა საუბარი დავამთავრეთ იმის აღნიშვნით, რომ ხსენებული მოღვაწის მთავარი ნაშრომის, სათაურით “აღთქმათა შესახებ”, ფრაგმენტები, რაც ციტატების სახით არის შემონახული ევსები კესარიელის “საეკლესიო ისტორიაში”, ხსენებული ძეგლის მხოლოდ იმ ნაწილებს განეკუთვნება, რაც იმ მომენტში ევსებისთვის მნიშვნელოვანი იყო. კერძოდ ეს გახლავთ პოლემიკური ნაწილი, ხოლო პოლემიკა, როგორც მივუთითებდით, აღნიშნული ნაშრომისა მიმართულია იმ დროისათვის, II ს-ის მიწურულისა და III ს-ის I ნახევრისათვის, უაღრესად გავრცელებული ცდომილების ქილიაზმის აღმოსაფხვრელად.