ხშირად შეგვინიშნავს ღვთისმსახურებისას, ზოგიერთ დღეებში, როგორ იკითხება მწუხრის ლოცვაზე გარკვეული ადგილები ძველი აღთქმიდან. ახალაღთქმისეულ ეკლესიაში ძველი აღთქმის საღვთისმსახურო წიგნების გამოყენება (მაგ.: ფსალმუნის), კაცობრიობის ისტორიაში ორ სხვადასხვა ეპოქაში არსებული ერთი საყოველთაო და განყოფელი ეკლესიის არსებობის კიდევ ერთი დამადასტურებელია.

როგორც ვიცით, ცოდვით დაცემული კაცობრიობის სამოთხისმიღმიერი ისტორია ორ, ძველ და ახალაღთქმისეულ ნაწილად იყოფა. ორივე ეპოქაში ნიშანდობლივია, რომ ის ადამიანი, რომელმაც გადაწყვიტა ცოცხალი ურთიერთობა ჰქონოდა ღმერთთან, აუცილებლად ღვთისაგან დაფუძნებული ეკლესიის ერთობაში უნდა ყოფილიყო შესული და ის სადმე ცალკე, მოწყვეტილად არასოდეს მოიაზრებოდა. ასეა ეს მაცხოვრის მიერ კაცობრიობის ცოდვისაგან გამოსყიდვის შემდეგ და ასე იყო მაშინაც, სანამ ძე ღვთისა განხორციელდებოდა; ანუ იმ ეპოქაში, რომელიც ძველი აღთქმის სახელით არის ცნობილი და რომლის განმავლობაშიც საღვთო განგებულება ერთი ღვთივრჩეული ერის შემონახვითა და ამ ერში მესიის მოსვლის მოლოდინით გაცხადდა.

"განვბრწყინდებოდეთ აწ ერნო..."

ქრისტეს აღდგომის რწმენას ახალაღთქმისეულ პასექს - ჩვენ მრწამსის წარმოთქმისას ვაღიარებთ, თუმცა თვითონ სარწმუნოების სიმბოლოში სიტყვა პასექი არსად გვხვდება, ვგალობთ თუ ხმამაღლა წარმოვთქვათ მრწამსს, მისი გაჟღერებისას ჩვენ, ერთი მხრივ, ვაღიარებთ ეკლესიის რწმენას და მეორე მხრივ, ვამოწმებთ ჩვენ რწმენას ერთი უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, რომელიც იუდეაში, პონტოელი პილატეს პროკურატორობის დროს, ჩვენთვის და ჩვენი ცხოვრებისათვის ჯვარს ეცვა "და ივნო და დაეფლა და აღდგა მესამესა დღესა მსგავსად წერილისა."