გაზეთ "მადლის" 1995 წლის 18 მარტის ნომერში გამოქვეყნდა ვრცელი სტატია სათაურით: "სამების ხატი ერთია" (გაზეთის რედაქტორი გვანცა კოპლატაძე, სტატიის ავტორი გრიგოლ რუხაძე).

აღნიშნული სტატია, როგორც მოსალოდნელი იყო, აღბეჭდილია სრული გაუთვითცნობიერებლობით, რაც ბუნებრივად განაპირობებს ავტორის უზომო თავდაჯერებას. შედეგად, სახეზე გვაქვს უმძიმესი დოგმატური თუ სხვა სახის ცთომილებები, რაც უაღრესად სამწუხაროა.

დავიწყოთ უმთავრესით, რაც სტატიის სათაურშივეა გატანილი და რასაც აღნიშნული სტატიის მთელი ბოლო ნაწილი ეძღვნება.

[171]ეკლესიის ისტორიაში საკმაოდ ბევრი მაგალითი გვხვდება, როცა ქრისტეს სიყვარულს დაწაფებულნი და ღვთისკენ სავალ გზაზე მარად წინსვლის მოსწრაფენი ტოვებდნენ ამქვეყნიურ ამაოებას და უდაბნოში მიდიოდნენ.

სულხან-საბა ორბელიანის განმარტება უდაბნოს შესახებ ასეთია: "უშენებო. უდაბნო იგი არს, სადა არა არს ყოვლადვე შენებულობა."¹ სადაც არ არის "შენებულობა", იქ არც მოსახლეობაა. და სადაც მოსახლეობა არ არის - იქ მარტოობაა. მარტოობაში ადამიანი მხოლოდ ღმერთთან და საკუთარ თავთან არის პასუხისმგებელი. უაღრესად საინტერესოა მათეს სახარებაში აღწერილი მაცხოვრის უდაბნოში გასვლის ამბავი "გამოცდად ეშმაკისაგან" (მათე 4.1-11). წმ. იოანე ოქროპირი ამ ამბის განმარტებისას ბრძანებს: "...სად მიიყვანა იგი სულმა: არა ქალაქში, არა მოედანზე, არამედ უდაბნოში. თითქოს ამით ეშმაკის მოზიდვა ეწადა. აძლევდა მას შესაძლებლობას ეცდუნებინა არა მხოლოდ შიმშილით, არამედ ამ განმარტოებული ადგილითაც. რადგან ეშმაკი განსაკუთრებით გვესხმის თავს მაშინ, როდესაც ხედავს, რომ საკუთარ თავთან მარტონი დავრჩენილვართ"².