აღნიშნული თემა – ქრისტიანობა და საზოგადოება – უაღრესად მრავალწახნაგოვანია; არც ამ კონფერენციაზე და არც საზოგადოდ, მიზნად არ გვაქვს, რომ ეს პრობლემა ყველა ასპექტით ამოვწუროთ. შევეხებით, ჩვენი აზრით, ყველაზე არსებითს, რაც ამ საკითხთან დაკავშირებული ყველა სხვა წახნაგის მართებული გადაწყვეტისა და გაცნობიერების საშუალებას მოგვცემს. ვფიქრობთ, ეს მართებული გაცნობიერება დევს იმ საფუძველში, რაც გულისხმობს ქრისტიანული მოძღვრებისა და მისი წიაღის – ეკლესიის სულიერ მიმართებას საზოგადოებისადმი, თუ როგორ ჭვრეტს ეკლესია საზოგადოებას. “საზოგადოებად” ვგულისხმობთ მხოლოდ ეკლესიის გარეთ მყოფ ნაწილს კაცობრიობისას და არა, ამავე დროს, ვთქვათ, მრევლსაც, იმიტომ, რომ მრევლი თავისთავად განუყოფელი ნაწილია ეკლესიისა, გამომდინარე იქიდან, რომ ეკლესია როგორც კრებული წარმოადგენს სამღვდელოებისა და მრევლის ერთიანობას. ასე რომ, მოცემულ შემთხვევაში ჩვენ შევეხებით და, ძალისამებრ, განვმარტავთ სწორედ იმას, თუ როგორია ამ მთლიანობის, ამ განუყოფლობის (ე.ი. სამღვდელოებისა და მრევლის ერთმთლიანი სისავსის) ანუ ჭეშმარიტი ეკლესიის მიმართება ამავე ეკლესიის სულიერი გალავნის მიღმა მყოფი კაცობრიობისადმი.