[67]როდესაც მატებას (πλεονάζειν) იწყებს დღისეული ზომა ზამთრის სეზონში, კვლავ მიუბრუნდება რა ზენა სარბიელს მზე, ჭეშმარიტი სინათლის ღმერთმჩენეობას (“თეოფანიას”), ხორცის წიაღ ადამიანურ ცხოვრებაზე ზედმინათებულს, ვდღესასწაულობთ. ახლა კი, როდესაც წრეზე უკვე ცის შუაგულშია მნათობი, ისე, რომ ღამე და დღე თანაბარი ხანგრძლივობით თანაშეეზომება ურთიერთს, ადამიანური ბუნების სიკვდილიდან სიცოცხლისაკენ ზეასვლა საფუძველი ხდება ჩვენთვის ამ დიადი და საყოველთაო (καθολικῆς) დღესასწაულისა, რასაც ერთნაირად (κατὰ ταὐτὸν) დღესასწაულობს ადამიანთა მთელი სიცოცხლე, რომლებმაც კი ითვისეს აღდგომის საიდუმლო.

მოწამეთა მიმართ და არიანელთა წინააღმდეგ

[58]1. განა შესაძლებელია იმის გადმოცემა, რაც სახილველია თვალთათვის? რაგვარი სიტყვა იქნება ჩვენთვის საჩინო სიკეთეთა სწორი? აი, რა დაუჯერებელი სანახაობა იშლება ჩვენს თვალწინ! მართალია, ხშირად მოწადინე ვიყავით მისი ხილვისა, მაგრამ იგი ჩვენთვის საწადელსა და სასურველზე ბევრად აღმატებულია.

და კვლავ აქაური პატივის მიგება მოწამეთათვის, რომლებიც აქამდე მრავალი ხნის განმავლობაში უპატიოდ იყვნენ დატოვებულნი; კვლავ ღვთისმსახურთა შეყრა, კვლავ ქოროთა შემოკრება და სულიერი დღესასწაული: ხალხმრავალი თავშეყრა მედღესასწაულეთა და არა ბრძოლის მოსურნეთა. ჰოი, საკვირველებავ! განხდილია ხელთაგან იარაღი, დახსნილია წინააღდგომა, დავიწყებულია მტრობა, აღარ ისმის საბრძოლო ყიჟინა. ნაცვლად ამისა დღესასწაულნი, მხიარულებანი და გულის მშვიდი სიხარული ავსებენ მთელ ქალაქს, რომელიც წმინდანთა დედა იყო ოდესღაც, ხოლო შემდგომ მრავალი ხნის განმავლობაში აღარ მონაწილეობდა თავისი შვილებისადმი პატივის მიგებაში. აწ კი “მაქუს მე ყოველი და გარდამრევიეს”, როგორც ამბობს მოციქული (ფილლიპ. 4,18).