კანონი 1

ჩვენი ნეტარი და ღირსი მამების მიერ ძველად კეთილად წამოწყებული, ესოდენ მშვენიერი და პატიოსანი საქმე - მონასტერთა აშენება - ციდად სრულდება ამჟამად. არის ზოგიერთი, ვინც თავის შეძენილ ქონებას და კარ-მიდამოს მონასტრის სახელს არქმევს დას საღმრთოდ განწმენდილად თვლის მათ, შემდეგ უფლისათვის შეწირულს მაინც თავისთვის მიიწერს და ვერაგულად საღმრთო კუთვნილების მხოლოდ სახელს არქმევს, რადგანაც არ რცხვენია, რომ შეწირვის შემდეგაც აქვს მისი მიხვეჭისა და ქონების უფლება, როგორც ადრე ჰქონდა. ეს საქმე ისე გადაიხარა უწესოებისაკენ, რომ შეწირული მიწებიდან ბევრს ჰყიდიან თვით შეწმირველნი, რაც მხილველების გაკვირვებასა და ზიზღის მიზეზი ხდება. ისინი კი არამცთუ თვითონ არ ნანობენ ღმრთისათვის ერთხელ შეწირულზე თავისი უფლებების გავრცელებას, არამედ სხვებისთვის მიცემასაც არ ერიდებიან. ამის გამო წმინდა კრებამ განსაზღვრა, რომ არავის არ უნდა ჰქონდეს მონასტრის აშენების უფლება, თუ ამას არ შეიტყობს და ნებას არ დართავს იმ ადგილების ეპისკოპოსი. ხოლო თუ ეპისკოპოსი თანახმა იქნება და ამის გაკეთებას ბრძანებს, უნდა წარმოთქვას დაწესებული ლოცვა, როგორც პირველთა მიერ ღმრთისმოყვარეობით არის დაკანონებული. მაშინღა უნდა აშენდეს მონასტერი, და ყველაფერი, რაც მისთვის არის შეწირული, ქონება და ფული მონასტერთან ერთად ჩაწერილ უნდა იქნეს აღწერის წიგნში, რომელიც ინახება საეპისკოპოსო ეკლესიის საცავში. შემწირველსა და მაშენებელს არა აქვს უფლება ეპისკოპოსის ნებართვის გარეშე თავისი თავი ან თავის ნაცვლად სხვა ვინმე დაადგინოს მონასტრის წინამძღვრად. ვინაიდან, თუკი კაცი ვინმეს საჩუქრად მისცემს რაიმეს და მისი მფლობელი აღარ შეუძლია იყოს, მით უმეტეს ვეღარ იქნება იგი იმის მფლობელი, რაც მიართვა და შესწირა ღმერთს.