წინამდებარე პუბლიკაციაში მსჯელობა გვექნება წმინდა წერილში გადმოცემული ერთ-ერთი მოვლენის შესახებ, რომლის პირდაპირი მნიშვნელობით გააზრება დიდ გაუგებრობას უქადის ადამიანს. წარმოდგენილი განხილვისას ცნობილი ეგზეგეტის, ორიგენეს შრომით - „საწყისთა შესახებ“ ვიხელმძღვანელებთ. უპირველესად, შევნიშნავთ, რომ მიუხედავად ხსენებული განმმარტებლის საყოველთაოდ აღიარებული ცთომილებებისა, მისი წერილობითი მემკვიდრეობისთვის ეკლესიის მამებს ცალსახად უარყოფითი შეფასება არასოდეს მიუციათ, რისი ნათელი დასტურია ბასილი დიდისა და გრიგოლ ღვთისმეტყველის მიერ შედგენილი შრომა - „ფილოკალია“ („მშვენიერებათმოყვარეობა“), რომელშიც კაპადოკიელმა წმინდანებმა ორიგენეს შემოქმედებაში დაცული ღირსეული სწავლებანი შემოკრიბეს და, მოძღვრების გადმოცემისას, თავადაც არაერთგზის იხელმძღვანელეს ალექსანდრიელი ბიბლეისტის არგუმენტაციით. აღნიშნულის ერთ-ერთი საუკეთესო წარმომჩენია იმავე წმინდა გრიგოლ ნაზიანზელისა და მოგვიანებით, წმინდა იოანე დამასკელის მიერ ძე ღმერთის ჰიპოსტასში თანაშეკავშირებული ორი ბუნების ურთიერთმიმართების განსახილველად მოტანილი მაგალითი, თუ როგორ მდიდრდება საპირისპირო თვისებებით ცეცხლში აღმოჩენილი რკინა და ამასთან, კვალავ ინარჩუნებს საკუთარი ბუნებისთვის მახასიათებელ თვისებებს. ხსენებულ სწავლებას ვხვდებით შრომაში - „საწყისთა შესახებ“, კერძოდ, ქვეთავში სახელწოდებით „ქრისტეს განკაცების შესახებ“ (შდრ. PG. t. 11, Ωριγένης Περί αρχών, De incarnatione Christi; col. 213-214).