141–143

საღვთო ნების გამოვლინების შესახებ. ადამიანის დაცემის მიზეზები

წმ. იუსტინე მარტვილის შემდეგ ჩვენ განვიხილავთ საღვთისმეტყველო სწავლებებს და არა იშვიათად ცრუ სწავლებებს, მისი ერთ-ერთი ყველაზე უფრო ცნობილი მოწაფის - ტატიანე სირიელისას.

ტატიანე სირიელის პიროვნება და შრომები კარგა ხანია დაინტერესებას იწვევს, რამდენადაც ამ შრომებში ღირსეული აპოლოგეტურ-საღვთისმეტყველო მარცვალიც და ნაპერწკალიც გაკრთება და ამავე დროს გაუკუღმართებული სწავლებანიც სახეზეა. თითქოს იუსტინე მარტვილის მოწაფეს უფრო მეტი მართებულობა უნდა ჰქონოდა სწავლებითი თვალსაზრისით, საღვთისმეტყველო კუთხით, მაგრამ ჩვენ არაერთგზის აღგვინიშნავს წინა საუბრებშიც და ამჯერადაც გავიმეორებთ, რომ მოძღვარ-მოწაფეობა, რაზეც საზოგადოდ დაფუძნებულია საეკლესიო სწავლებითი პროცესი, ისტორია, გადმოცემითი ტრადიცია, ყოველთვის არ გულისხმობს მოძღვრისა და მოწაფის ერთ სულიერებას, ერთსულობას.

146

მსმენელს ალბათ ახსოვს, რომ ჩვენს წინა რამდენიმე საუბარში შევეხეთ ერთ-ერთ აპოლოგეტს - ტატიანე სირიელს. განვიხილეთ მისი გამოკვეთილად ჩამოყალიბებული ცდომილებანი, რომელთა მიმდევრებიც საეკლესიო ტრადიციაში იწოდებოდნენ ენკრატიტებად, აკვარიელებად, ანდა ზოგჯერ დოსითეზიანელებად. აღვნიშნავდით, რომ ამ ერეტიკული მიმდინარეობის მოთავედ ტატიანესთან ერთად განიხილებოდა გნოსტიკოსი დოსითეოზი. რადგანაც ჩვენ უკვე გნოსტიციზმის პრობლემას დოსითეოზის და უფრო ადრე სვიმონ მოგვის და სხვათა ხსენებით შევეხეთ, ვფიქრობთ ჩვენი განხილვა და რადიო საუბრები, საკუთრივ გნოსტიციზმის განმარტებისა და შესწავლისკენაც, რამდენადაც ამას იტევს რადიო საუბრის საზღვრები, უნდა მივმართოთ, რადგანაც შემდეგ და შემდეგ გნოსტიციზმის თემა კიდევ უფრო შესამჩნევი ხდება ქრონოლოგიურად უფრო გვიანდელ პერიოდში ეკლესიის მამებთან. ამიტომ გნოსტიციზმის განხილვა სრულიად აუცილებელია.