59-60

ჩვენს ბოლო საუბარში, ვფიქრობთ, მსმენელთან ერთად მივედით იმ უეჭველ დასკვნამდე, რომ საეკლესიო ტერმინოლოგია, ანუ ის ერთი დედა ენა, რაც ჭეშმარიტი კაცობრიობის, ეკლესიაში ახალშობილი კაცობრიობის ერთმთლიანობას მარადიულად ინარჩუნებს, არის ზნეობრივი მონაცემი. ანუ საეკლესიო ენა უპირველეს ყოვლისა ზნეობრივია, სიწმინდის საკუთარ თავში გამოხმატველია და დამცველია, სადაც ჭეშმარიტი ერთმთლიანობაა, გამოხატულებაცაა და ერთ-ერთი განმაპირობებელიცაა ამ ერთ მთლიანობისა.

აი ამ დასკვნის საფუძველზე ჩვენ შეგვიძლია კვლავ მივუბრუნდეთ კაცობრიობის დასაბამიერი ენის საკითხს. რამდენიმე საუბრის წინ აღვნიშნავდით, რომ საკუთრივ ამ ენის გამოხატულება კონკრეტულად როგორი იყო, ჩვენ, რა თქმა უნდა, ამაზე ვერ ვიმსჯელებთ (მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება გარკვეული ვარაუდები გვქონდეს). რაზეც მყარად შეგვიძლია ვისაუბროთ ეს გახლავთ იმ პროტო ენის, დასაბამიერი ენის გარკვეული თვისებები, თუ რა თვისებებით შეიძლება ყოფილიყო ის განმსჭვალული.

62-63

მოციქულთა მრავალ ენაზე ამეტყველება სულთმოფენობის ჟამს

ჩვენს წინა საუბარში განვიხილავდით დაცემულ მდგომარეობაში კაცობრიობის გამთლიანებისათვის აუცილებელი პირობის – ერთი ენის რაობის საკითხს. იმ თვისებებს, რაც ამ ენას ყველაზე უფრო ძირეულად უნდა ჰქონოდა, კვლავ შეგახსენებთ, რომ გამსჭვალავი კაცობრიობის პირველ ენისა დაცემულ მდგომარეობაში უნდა ყოფილიყო ერთი მხრივ მწუხარება საკუთარი დანაშაულის გამო და მეორე მხრივ ამ მწუხარებაში სასოებაც იმისა, რომ ადამიანს ეპატიება დანაშაული და ის თავის სამშობლოს კვლავ დაუბრუნდება, კვლავ გამოიხსნება ცოდვისმიერი ტყვეობიდან.