"კათოლიკეობა" შედარებით გვიანდელი წარმოშობის სიტყვაა. ეკლესიის მამების ნაშრომებსა და სარწმუნოების აღმსარებით ტექსტებში მხოლოდ ზედასრთავი "კათოლიკე" და "კათოლიკე ეკლესიისადმი" რწმენის აღიარება გვხვდება (კათოლიკი ეკკლისია - ბერძ.). ცნება "კათოლიკეობა" აბსტრაქტული იდეებისადმი მიდრეკილებას ასახავს, ხოლო ღმრთისმეტყველების შესწავლის საგანი კი თვით ეკლესიაა. წმინდა მამებს რომ საღმრთისმეტყველო მეცნიერების განსაკუთრებული განხრა, "ეკლესიოლოგია" განევითარებინათ (როგორც ეს თანამედროვე ღმრთისმეტყველებამ გააკეთა), შესაძლოა, გამოეყენებინათ კიდეც ტერმინი "კათოლიკეობა", როგორც ზედსართავი "კათოლიკეს" განზოგადება, ისევე, როგორც ჰიპოსტასური ერთიანობის განსაზღვრებისას საუბრობდნენ ქრისტეს "ღმრთაებრივობისა" (თეოტის - ბერძ.) და "კაცობრივების" (ანთროპოტის - ბერძ.) შესახებ.

პირველი პერიოდი – მოსამზადებელი (I-IVსს.)

მართლმადიდებლური საეკლესიო პოეზიის სათავეებზე საუბრისას არ შეიძლება არ ვახსენოთ ის კავშირი, რომელიც არსებობდა პირველი ქრისტიანების ყოფასა და ძველი აღთქმის ტაძარსა და სინაგოგას შორის. ქრისტიანული ღვთისმსახურების იუდეური ფესვები გაცილებით ღრმაა, ვიდრე ფიქრობენ. ფსალმუნებს და საერთოდ ბიბლიურ საგალობლებს განსაკუთრებული ადგილი ეკავათ ლიტურგიკაში. მოციქულთა საქმე და პავლეს ეპისტოლენი ცხადყოფს, რომ პირველი ქრისტიანებისთვის რელიგიური ცხოვრების ცენტრი კვლავ ტაძარი იყო. წარმოუდგენელიცაა, რომ უფლის აღდგომის და სულიწმინდის გარდამოსვლის შემდეგ მალე მომხდარიყო განხეთქილება მოციქულთა და იუდეველთა შორის. უფრო მეტიც, ქრისტიანობისა და იუდეველობის სრული გამიჯვნის შემდეგაც ძველი აღთქმის მოგონებები დიდხანს ცოცხლობდნენ იმათ სულებში, რომელთა წინაპრებიც იუდეველები იყვნენ.