სახელითა მამისათა და ძისათა და სულისა წმიდისათა!

მართლმადიდებლობის ზეიმის ხსენების დღეს ჩვენ ვდღესასწაულობთ უდიდეს საეკლესიო მოვლენას: შვიდი მსოფლიო საეკლესიო კრების ეპოქის დასრულებას. მეშვიდე მსოფლიო კრებაზე ხატთა თაყვანისცემის დოგმატი დადგინდა, რომელიც გვასწავლის, რომ უფლის გამოსახვა შესაძლებელი გახდა, კაცობრივი ბუნება შეიმოსა, თავისი განხორციელებით უხილავმა, შეუცნობელმა უფალმა, კაცობრივი ხატება შეიძინა და ამისდაკვალად, ღვთის ხატება შეიძლება გამოისახოს ხაზებითა და ფერებით; მაგრამ ეს არ არის პორტრეტი, არამედ შინაგანი, საიდუმლო ხატება ღვთისა, განჭვრეტილი, განცდილი, ეკლესიაში შეცნობილი.

სახელითა მამისათა და ძისათა და სულისა წმიდისათა!

ყოველწლიურად ვზეიმობთ ბრწყინვალე და ყოვლად სასიხარულო დღესასწაულს - ქრისტეს შობას და ყოველ წელს ახალი ძალით განვიცდით მის არსს, რადგანაც ყოველ წელს ის ახალი შინაარსით მდიდრდება და ახალი სიხარულით გვავსებს.

წმინდა წერილი გვეუბნება - ისე შეიყვარა ღმერთმა სამყარო, რომ თავისი მხოლოდშობილი ძე წარმოგზავნა მის გადასარჩენად. კაცობრიობის გამოცდილების მთელი ისტორიიდან გამომდინარე ჩვენ ვიცით, რომ სიყვარული თავის სისრულეს მაშინ აღწევს, როცა ადამიანს შეუძლია საკუთარი სიცოცხლე, საკუთარ სული დადოს სიყვარულისთვის. თავისი მხოლოდშობილი ძე რომ მიეცა დაცემული ადამიანების გადასარჩენად, ღმერთს ძალიან ძლიერად და ღრმად უნდა ვყვარებოდით! - და არა მხოლოდ წარსულში, არამედ აწმყოშიც.