საუბარს რწმენის შესახებ მსჯელობით დავიწყებთ. რწმენას ხშირად რელიგიის ცნებას უკავშირებენ. მაგრამ სინამდვილეში ეს სიტყვა გაცილებით მრავლისმომცველია. წმ. წერილში - ებრაელთა მიმართ ეპისტოლეში, სარწმუნოება განსაზღვრულია, როგორც "საქმეთა მამხილებელ არახილულთა" (ებრ. 11,1). რა თქმა უნდა, ისიც შეიძლება ითქვას რომ, რამდენადაც ღმერთი უხილავი და განუჭვრეტელია, რწმენის ცნება პირველ რიგში, სწორედ მასთან არის დაკავშირებული. მაგრამ არსებობს საგნები, რომელთა მიმართაც ჩვენ ისეთი მტკიცე რწმენა არა გვაქვს, როგორიც მორწმუნეს აქვს ღვთის არსებობის მიმართ.

მახსოვს, ერთხელ ტაქსის მოლოდინში სასტუმროსთან ვიდექი. ერთი ახალგაზრდა კაცი მომიახლოვდა და მითხრა - "კაბის მიხედვით თუ განვსჯით, თქვენ მორწმუნე ხართ, მღვდელი". - "დიახ". მივუგე მე. - "აი, მე კი ღმერთი არ მწამს..." მე შევხედე მას და ვეუბნები - "ძალიან სამწუხაროა"! - "როგორ შეძლებთ, რომ ღმერთის არსებობა დამიმტკიცოთ?" - "რა დამტკიცებაზე მელაპარაკებით, ან რა სახის მტკიცებულება გჭირდებათ?" - "აი, როგორ... დამანახეთ ხელისგულზე თქვენი ღმერთი და დავიჯერებ მის არსებობას". მან ხელი გადმომიშალა და ამ დროს თითზე საქორწინო ბეჭედი დავუნახე. "დაქორწინებული ხართ?" - "დიახ, ვარ." - "შვილები გყავთ?" - "დიახ, მყავს." - "ცოლი გიყვართ?" - "რა თქმა უნდა, მიყვარს." - "შვილები თუ გიყვართ?" - "დიახ." - "აი, მე კი ეს არ მჯერა!" "- როგორ არ გჯერათ?! მე ხომ გეუბნებით!" - "დიახ, მაგრამ მაინც არ მჯერა, დამიდეთ თქვენი სიყვარული ხელისგულზე, შევხედავ და დაგიჯერებთ..." იგი ჩაფიქრდა - "დიახ... ამ პოზიციიდან სიყვარულისთვის არ შემიხედავს..."

შესავალი

ქრისტეს მეორედ მოსვლა, სხეულთა აღდგომა, საშინელ სამსჯავროზე ადამიანთა წარდგომა და მათი შემდგომი, მარადიული ხვედრის საბოლოო გადაწყვეტა - ეს ყოველივე სამოთხით ან ჯოჯოხეთით სრულდება. მართალნი სამოთხეს, საუკუნო ნეტარ ცხოვრებას დაიმკვიდრებენ, ცოდვილნი კი - ჯოჯოხეთს. კაცობრიობის ისტორიის დასაწყისში სამოთხე იყო, დასასრულს კი არა მხოლოდ სამოთხე, ჯოჯოხეთიც იქნება. წმინდა წერილშიც ხომ, როგორც სამოთხეზე, ასევე ჯოჯოხეთზეა საუბარი