ყველაზე ადრეული ცნობა წმ. კლიმენტის შესახებ დაცულია წმ. ირინეოს ლიონელთან (”მხილება და დამხობა ცრუ ცოდნისა” 3.3.3.), რომელიც წარმოგვიდგენს მას რომის მესამე ეპისკოპოსად (ლინოსის და ანენკლეტოსის შემდეგ). ევსები კესარიელის ”საეკლესიო ისტორიაზე” დაყრდნობით (3.15.34) დგინდება წმ. კლიმენტის ეპისკოპოსობის წლები: 92-101 წწ. ტერტულიანეს მიხედვით, კლიმენტიმ ხელდასხმა თვით წმ. პეტრე მოციქულისგან მიიღო. წმ. ეპიფანე კვიპრელი ადასტურებს ამ ცნობას, თუმცა დასძენს, რომ კლიმენტიმ, უთანხმოებათა თავიდან ასაცილებლად, ეპისკოპოსობა განუკუთვნა ლინოსს, და არ მიუღია იგი ვიდრე ანენკლეტოსის (ლათ. ანაკლეტუსის) აღსრულებამდე. ორიგენე და ევსები კესარიელი კლიმენტი რომაელს აიგივებენ იმ კლიმენტისთან, რომელსაც თავის თანაშემწედ მოიხსენიებს წმ. პავლე მოციქული "ფილიპელთა მიმართ ეპისტოლეში" (4,3; იხ. ორიგენე, იოანეს განმარტ. 6,36; ევსები, საეკლ. ისტ. 6.3.15).

კლიმენტი რომაელის, როგორც ეპისკოპოსის როლი რომაულ ქრისტიანულ თემში დადასტურებულია უძველესი და უჭეშმარიტესი ტრადიციით, მაგრამ მისი წარმომავლობისა და ცხოვრების შესახებ მეტად მწირი ცნობები საშუალებას არ გვაძლევს აღვადგინოთ ამ პიროვნების ცხოვრებისეული დეტალები.

წმ. თეოფილე II ს-ის მნიშვნელოვანი საეკლესიო მწერალია. სამწუხაროდ მისი ცხოვრების შესახებ მეტად მცირე რამ ვიცით. ევსები კესარიელი გვაუწყებს: "თეოფილე ცნობილია, როგორც მოციქულთა შემდეგ მეექვსე ეპისკოპოსი ანტიოქიის ეკლესიისა, სადაც მეოთხე ეპისკოპოსად დადგენილი იყო კორნელიუსი (ჰერონის შემდეგ), ხოლო მეხუთე ეტაპზე, კორნელიუსის მომდევნოდ, ეროსი ფლობდა ეპისკოპატს" (საეკლესიო ისტორია, IV, 20). ამავე ისტორიკოსის უფრო ადრეულ შრომაში "ქრონიკები" აღნიშნულია: "ანტიოქიის მეექვსე ეპისკოპოსი თეოფილე - ცამეტი წელი. ამ თეოფილესაგან მოღწეულია (სიტყვ. "არის და ვრცელდება") მრავალი თხზულება" (ევსები კესარიელი, ქრონიკები, წიგნი II, იხ. პგ. XIX, სვ. 566). თეოფილეს ეპისკოპოსობა ევსების მიხედვით 169 წ-ს უკავშირდება (ეს თარიღი ბევრ მკვლევარს ჰიპოთეტურად ესახება). საგულისხმოა, რომ ანტიოქიის მექქვსე ეპისკოპოსად არის სახელდებული თეოფილე ქვემორე თხზულების ხელნაწერშიც. წმ. იერონიმე მას პეტრეს შემდეგ მეშვიდე ეპისკოპოსად წარმოგვიდგენს.

II ს-ის ბერძენ ღვთისმეტყველთა შორის ერთ-ერთი უსაჩინოესია იუსტინე მარტვილი. რომელიც დაიბადა პალესტინაში, სიქემში, ამჟამად ფლავია ნეაპოლისში, წარმართულ ოჯახში; იუსტინე თავად მოგვითხრობს იმის შესახებ, თუ როგორ ეძიებდა იგი ჭეშმარიტებას სხვადასხვა ფილოსოფიურ სკოლებში და როგორ ეზიარა შემდეგში ქრისტიანულ მოძღვრებას; ასე გვაუწყებს იგი: “მეც, რომელსაც მსგავსადვე მსურდა შევხვედროდი ვინმე ფილოსოფოსს, თავდაპირველად (“კატა არხას”) მივებარე ერთ სტოიკოსს და დავყავი მასთან საკმაო ხანი. მაგრამ რადგანაც ღვთის შესახებ მისგან არაფერი შემმატებია (არც თვით იცოდა რაიმე და არც საჭიროდ თვლიდა ამგვარ სწავლებას), დავტოვე იგი და სხვას მივაშურე, რომელსაც პერიპატეტიკოსად[1] უხმობდნენ, და რომელიც გამჭრიახი ჩანდა (“დრიმიუს”, პგ. VI. შვ. 477).

როდესაც 212 წ-ს ორიგენემ მოინახულა რომი, მან იქ ერთ-ერთ ეკლესიაში მოისმინა რომაელი მღვდლის, იპოლიტეს ხოტბითი ქადაგება მაცხოვრის შესახებ. ეს მღვდელი შემდეგში გახდა პირველი ანტიპაპი (ანტიპაპი ეწოდება იმ პირს, რომელიც რომის ეკლესიასთან და რომის ეპისკოპოსთან დაპირისპირებაში იმყოფება და ისიც რომის ეპისკოპოსი ხდება მისი მომხრეებისთვის).

შესაძლოა იპოლიტე არ ყოფილა არც რომაელი, არც საზოგადოდ ლათინი. ბევრი ვარაუდობს მის აღმსოავლურ წარმომავლობას. როგორც არ უნდა იყოს, იგი არის ბოლო რომაელი ქრისტიანი, რომელიც ბერძნულად წერდა.

ამ ძეგლს აკუთვნებენ წმ. იპოლიტე რომაელს. მურატორის ფრაგმენტი შეიცავს ახალი აღთქმის წიგნთა ყველაზე ადრინდელ სიას. დოკუმენტი აღმოაჩინა და 1740 წ-ს გამოაქვეყნა ლ.ა მურატორმა VIII ს-ის ხელნწერის მიხედვით (დაცულია მილანის ბიბლიოთეკაში). ძეგლის ენა ლათინურია, თუმცა ენობრივად გაუმართავი და ორთოგრაფიულად მცდარი. იმავე ტექსტის ოთხი ფრაგმენტი გამოვლინდა XI და XII სს-ის ხელნაწერებში.