Georgian (Georgia)English (United Kingdom)
წიგნიდან "ადამიანი ღვთის წინაშე"

ტექსტი ქვეყნდება გამომცემლობა "სიესტას" ნებართვით

siestabooks.blogspot.com

www.facebook.com/SiestaBooks

 

დღეს სასაუბროდ რამდენიმე საკითხი შემომთავაზეს, და, სხვათა შორის, მთხოვეს, მესაუბრა ეკლესიაზე, გარდა ამისა, ქროწინებასა და მონაზვნობაზე. და მე მინდა, რაღაც თვალსაზრისით ეს ორი თემა გავაერთიანო. ჩემი გაგებით, ისინი შემდეგნაირად ერთიანდებიან. ეკლესიაში არაფერია არსებითი, მისი არსის გამომხატველი, რომ ამავე დროს მთელი საეკლესიო ცხოვრების ასახვა არ იყოს, ანუ არა მხოლოდ გონებაჭვრეტის, არამედ ყოველდღიური ცხოვრების, კეთების და ადამიანური შემოქმედებისა. და აი, ქორწინება და მონაზვნობა, საეკლესიო ბუნების, საეკლესიო არსის ორი ასპექტია; ქორწინება და მონაზვნობა საეკლესიო გამოცდილებაში უბრალოდ ცხოვრების წესი როდია, რომელსაც ერთნი ან მეორენი ირჩევენ. ქორწინება და მონაზვნობა არის ორი მხარე, ორი გამოვლენა, რომლებიც რაღაც თვალსაზრისით, თავისი თავით ამოწურავენ ეკლესიის ბუნებას.

თუ თქვენ გულდასმით კითხულობთ ძველ და ახალ აღთქმას, განსაკუთრებით გამოცხადების წიგნს, დაინახავთ, რომ ქორწინების სახე სიცოცხლის სისავსის, სრულყოფილების სახეა. ამ მიმართებით ქორწინება წარმოდგენილია სიყვარულის სრული გამარჯვებით, ანუ ღმერთის უკიდურესი ზეობით; ოღონდ - არა ადამიანზე: ღმერთი ადამიანზე კი არ ზეობს, არამედ ღმერთი თვით ადამიანში ზეობს, საღვთო და ადამიანური ცხოვრების სრული განხორციელებით. ძველი აღთქმა, ქორწინებით სიყვარულის სურათებში სიხარულის, ბედნიერების, ნეტარების მრავალ სახეს გვაძლევს. ხოლო ახალ აღთქმაში, გამოცხადების წიგნში, ლაპარაკია კრავის ქორწინებაზე, იმ სიყვარულში შერწყმაზე - უკვე ურღვევ სიყვარულზე, უკვე გამარჯვებულ და ძლევამოსილ სიყვარულზე, რომელიც აერთიანებს ყველა ქმნილებას ღმერთთან და ამიტომ ქორწინება თავისი თავით რაღაც ისეთს გამოხატავს, რაც საეკლესიო ცხოვრების არსია: ეს საოცრებაა, ეს გაოცებაა იმით, რომ ღმერთმა ისე შეიყვარა ქვეყანა, რომ თავისი ძე მხოლოდშობილი მისცა, რათა ქვეყანა ეხსნა (იოანე 3.16), რომ ქვეყანას შეეძინა ისეთი უძირო სიღრმე, რომლის საზომი თვით ღმერთია და მხოლოდ ღმერთი.

მეორე მხრივ, ეკლესია გამოხატულია აგრეთვე კრავის სასძლოს სახით. თქვენ, ალბათ, გახსოვთ ეს გამოთქმა. ზოგიერთს ეს უცნაური ჰგონია, თითქმის მითოლოგიური, თითქმის ზღაპრული. რას ნიშნავს „კრავის სასძლო“? სასძლო ის არის, რომელმაც შეძლო ისე შეეყვარებინა, ისეთი სისავსით, ისეთი განუყოფელი სიყვარულით, რომ მას შეუძლია გაჰყვეს გულისსწორს ქვეყნის ბოლომდე. გაჰყვეს მას სიყვარულშიც და დარდშიც, სადაც უნდა იყოს ის. კრავი კი გამოთქმაში „კრავის სასძლო“ - ეს არის აღთქმული კრავი, ის კრავი, რომლის შესახებაც წმინდა იოანე ნათლისმცემელი გვაუწყებდა, როცა ქრისტე დაინახა: აჰა, ღმრთის კრავი, რომელიც იტვირთავს ქვეყნის ცოდვას (იოანე 1.29). ის კრავი, რომელიც ესაია წინასწრმეტყველის წიგნში 52-53 თავებში გატანჯულად არის წოდებული. საბოლოო ანგარიშით, ეს ღვთის შვილია, რომელიც, ქმედობით განხორციელებული, ადამიანის შვილი გახდა, რამაც ის, უფლის ქმნილებასთან ქორწინების სიყვარულით, ერთი ჩვენთაგანი გახადა.

მაგრამ კრავის გზა - ეს ჯვარცმის გზაა. გატანჯული ქრისტე, კრავი, რომელზეც ძველი აღთქმა ლაპარაკობს, მოვლენილია იმისთვის, რომ სიცოცხლე გასწიროს - გასწიროს თავისუფლად, გასწიროს სიყვარულით იმ ქვეყნისთვის, იმ ქმნილებისთვის, რომელიც ისე შეიყვარა ღმერთმა, რომ გაიმეტა იგი ამ ქმნილების გადასარჩენად. ხოლო კრავის სასძლო - ეს ქმნილებაა, რომელიც ღმერთის სიყვარულს სიყვარულით პასუხობს, სიყვარულით, რომელიც მზად არის, გაიზიაროს ღმერთთან, განკაცებულთან, ქვეყნად სიკვდილისთვის, ჯვარცმული სიკვდილისთვის მოვლენილთან, მთელი მისი მიწიერი ბედი.

ამ თვალსაზრისით ეკლესიაში არის ორი სრულიად განსხვავებული ასპექტი, ის - ღმერთის და ადამიანის, ყოველი ქმნილების ღმერთთან შეხვედრის სასწაული, ის - სასწაული და ზეიმი იმით, რომ ღმერთი, ასეთი უსასრულოდ ახლობელი და ასეთი მშობლიური, ასეთი ღვიძლი გახდა... ეკლესიის ერთ-ერთი მამამთავარი ამბობს, რომ სიტყვა ღმერთი გაცილებით ნაკლებმნიშვნელოვანია ჩვენთვის, ვიდრე სიტყვა მამა, რადგან ღმერთი ნიშნავს განსხვავებას ჩვენსა და მას შორის, სიტყვა მამა ხაზს უსვამს ნათესაობას: ჩვენ მისი შვილები ვართ, ჩვენ მისთვის მშობლიურნი ვართ, ჩვენ მისნი ვართ. და ეს ღმერთის სიყვარულის სასწაული, რომელიც ჩვენ გვეძლევა და რომელსაც ჩვენ შეგვიძლია ზეიმით, სიხარულით ვუპასუხოთ, უკვე ყველაფრის განხორციელებაა. ქრისტეს განკაცება-დროში, შუაგულ დროში, - სანამ ისტორია ჯერ კიდევ ვითარდება და მიედინება, მაგრამ ეს უკვე მისი სისავსეა, განხორციელებაა, ეს უკვე გამარჯვებაა, დასასრული - ეს უკვე ყველაფერია.

სწორედ ამიტომ, ეკლესია სიხარულის საუფლოა და ეკლესია - არა უბრალოდ ადამიანთა საზოგადოება, ღმერთისთვის რომ მოიყარეს თავი, უფლის ანდერძის მორჩილნი რომ არიან და მისი ძღვენით ცხოვრობენ, ეკლესია-გაცილებით უფრო დიდი სასწაულია. ეს სხეულია, ცოცხალი სხეული, ორგანიზმი, რომელიც ერთდროულად საღვთოც არის და ადამიანურიც, რომელშიც თანაბარ საწყისებზე - იმიტომ, რომ სიყვარული უთანასწოროთ თანასწორს ხდის - ღმერთი და ადამიანი ხვდებიან ერთმანეთს, ერთიანდებიან და განუყრელნი ხდებიან. ეკლესია ის ადგილია, სადაც ხდება ეს შეხვედრის სასწაული, ურთიერთშემწირველი სიყვარულის, უკვე მოსული მარადისობის, ყველანაირ უთანხმოებაზე გამარჯვებული სიყვარულისა.

ამ მხრივ ეკლესია უკვე ახლა, რაღაც გაგებით, თავის თავში შეიცავს კრავის ქორწინებას, წმინდანებმა, და არა მარტო წმინდანებმა, ცოდვილებმაც იციან ეს: რაღაც მომენტში, უცებ, ჩენ ვგრძნობთ, რომ ღმერთი - ასე ახლოსაა; რომ მისი სიყვარული ისეთი ალერსიანია და ჩუმი; რომ ისეთი ბედნიერებაა - ცნობდე მას და უყვარდე მას, და შეძლებისდაგვარად პასუხობდე სიყვარულით სიყვარულზე.

და ამავე დროს, სწორედ ეკლესია, როცა მას ასე ვგრძნობთ, ასე გვესმის, არის ჩვენი რწმენის საგანი, და არა მხოლოდ ჩვენი ცოდნის, იმიტომ, რომ ეკლესიაში თვალში გეცემათ - ადამიანური უძლურება, მოწყლვადობა, ცოდვა. მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ მიუხედავად ამისა, ეკლესია - ყველაფერ ამაზე დიდია. ასე ხდება ხანდახან ოჯახში: დიდმა, ღრმა, ძლიერმა სიყვარულმა შეაერთა და ერთმანეთს შეაბერა ადამიანები, რომლებმაც ოდესღაც ერთმანეთი დაინახეს უფლის თვალით - ღრმა, დიდებით, სილამაზით შემოსილები, ხოლო მათ ირგვლივ მყოფნი ამ ოჯახში ხედავენ მხოლოდ სიძნელეებს, დაძაბულობას, ესმით კამათი და ვერ ხვდებიან, რომ ამის უკან დგას ისეთი ღრმა, ძლიერი სიყვარული, რომ მხოლოდ ამიტომ არის შესაძლებელი ეს კამათი, ეს ბობოქარი, მტანჯველი ჩამოყალიბება, რაც არის ეს შეურყეველი სიყვარული.

იგივეს ვხედავთ ძველ აღთქმაში კაცობრიობას და ღმერთს შორის; ჩვენ ვხედავთ მუდმივად კამათს ღმერთსა და ადამიანს შორის. ჩვენ ვხედავთ, რომ რაღაც მომენტში ბნელდება და მაშინ ამ სიბნელეში მტანჯველ ბრძოლაში გადაიხლართებიან იაკობი და ღვთის ანგელოზი. და სანამ სიბნელეა, ეს ორთაბრძოლა გაგრძელდება, და ზევით ხან ანგელოზია, ხან ცოდვილი, ხან ღმერთი, ხან ადამიანი, მაგრამ ძალების ამ შერკინებაში, ამ ურთიერთდაპირისპირებაში, ამ ჭიდილში ხდება რაღაც ძალიან ღრმა, რადგან როცა გათენდება, იაკობი აიხედავს და ხვდება, რომ მთელი ღამე ანგელოზთან უბრძოლია, და მდაბლა უხრის ქედს, და ლოცვა-კურთხევას სთხოვს (დაბადება 32.24 და შემდეგ).

ასე ხდება ეკლესიაში. არის ის, რაც ჩანს: იაკობის ბრძოლა ანგელოზთან გაუგებრობის წყვდიადში, ქმნადობის წყვდიადში, რაღაც მტანჯველ არასისავსეში, რომელიც სისავსისკენ მიისწრაფვის და მისი გზა დაეკარგა, და, ამავე დროს, თვით ბრძოლა იმაზე მეტყველებს, რომ ღმერთი და ადამიანი სამუდამოდ, განუყრელად ერთმანეთთან არიან დაკავშირებული და ვერაფერი შეძლებს მათი ერთმანეთისაგან მოგლეჯას. ეს არის - ეკლესიის საოცრება: მის ტანჯვით ჩამოყალიბებაში, მის ტანჯულ შინაგან ცხოვრებაში, სადაც ადამიანური და ღვთაებრივი საწყისები გადახლართულია და ერთი მთლიანობა ხდება, მაგრამ ჯერ კიდევ ევრ მიაღწია ამ მთლიანობას თითოეულ ჩენგანში. და მიუხედავად ამისა, ეს უკვე სამუდამო შეხვედრაა, ეს უკვე სამუდამო გამთლიანებაა, ეს უკვე რაღაც წინათგრძნობაა, რაღაც წუთებში კი წინასწარტკბობაც იმით, რომ დადგება დრო, როცა ბრძლა დასრულდება და დარჩება ენით აუწერელი სიხარული ქმნილებისა, რომელიც თავის შემოქმედს შეუერთდა.

მაგრამ არის ეკლესიის მეორე ასპექტიც, რომელზეც მე მივუთითებდი: კრავის სასძლო. ყოველი ჩვენგანი, ყოველი სული, ყოველი ადამიანი, თავის ჩამოყალიბებისას, ღმერთთან ბრძოლაში გადაიხლართა, მაგრამ ამავე დროს  ღმერთთან ერთად ვართ, რადგან სიყვარულმა და რწმენამ ჩვენ მასთან შეგვაერთა. ამ ქვეყანაზე ჩვენ ვართ ის ადგილი, სადაც ღმერთი ცხოვრობს. ეკლესია, შეხვედრის ადგილი, ამ ქვეყანაზე აგრეთვე ღვთაებრივი ყოფნის ადგილია. ეკლესია ამ ქვეყანაზე ისეა შეერთებული ღმერთთან, რომ ის ქრისტეს გზით მიდის. ხანდახან ეს გვიკვირს, განა ეს შესაძლებელია? როგორია ჩვენი კავშირი ქრისტესთან, როგორ შეგვიძლია ისე ერთიანნი ვიყოთ მასთან, რომ უფალს შეეძლო თავისი მოწაფეებისთვის ეთქვა: „როგორც მე მომავლინა მამამ, მეც მიგავლენთ თქვენ“ (იოანე 21.20)? თუ დავფიქრდებით იმაზე, თუ როგორ ვხდებით ქრისტესმიერნი, შეგვიძლია მივმართოთ ძველი აღთქმის და ახალი აღთქმის სახეებს. პავლე მოციქული გვეუბნება, რომ ჩვენ გარეული ზეთისხილი ვართ, ქრისტეს სხეულის ძლიერ და ცოცხალ ზეთისხილზე დამყნობილი (რომაელთა 11.17 და შემდეგ). თუ ჩავუფიქრდებით ამ სახეს, როგორ შეგვიძლია ეს წარმოვიდგინოთ? აი, დგას ხე-ცხოველი, ხე-მაცოცხლებელი, და ირგვლივ მცენარეების მთელი ტყე. ხე-მაცოცხლებელი ხე დაფესვიანებულია ღმერთში, ხე-მაცოცხლებელი - ქრისტე - ცოცხლობს საღვთო სიცოცხლით, ჩვენ კი, ყველანი, ფესვგადგმულნი ვართ მიწაში. იქიდან მოვიპოვებთ ჩვენ სიცოცხლეს, მაგრამ ყველაფერს, რასაც მიწიდან ვიღებთ, ის თავის დროზე უკან დაიბრუნებს; მიწა ხარ და მიწად იქცევი... და აი, უფალი, როგორც ბრძენი მებაღე-მაცხოვარი, შემოივლის ბაღს, სადაც ხეები და მცენარეები კვდებიან. ამ მცენარეებს შორის აღმოაჩენს რომელიღაც ერთს, რომელსაც შეუძლია იცოცხლოს: ახალი, მარად ახალი, მარადიული სიცოცხლით. და ის გამოყოფს ამ მცენარეს, ამ ლერწს ფესვისგან. ის მოგლეჯს მას დროებით, წარმავალი ცხოვრების დროებით წყაროს. და საკუთარი გარემოდან მოგლეჯილი, ფესვებს მოცილებული, ეს ლერწი გრძნობს, რომ მისგან სიცოცხლე გაედინება, რომ მხოლოდ სიკვდილი რჩება. მაგრამ მებაღემ ჩაჭრა მაცოცხლებელი ხის ტოტი და ჭრილობით ჭრილობაზე, მიადო მომაკვდავი ლერწი მაცოცხლებელი ხის ტანს. ჭრილობით ჭრილობაზე, სისხლით, თავისი სისხლით, თავისი სიცოცხლით, ამ მაცოცხლებელმა ხემ უნდა დაუბრუნოს სიცოცხლე მომაკვდავ ლერწს. და ეს სიცოცხლე გზას იკვლევს მონდომებით, დაბეჯითებით, მირბის ამ ველური ტოტის ძარღვებში, აღწევს ყველაზე დაშორებულ ადგილებში, თითოეული უჯრედის სიღრმეში და ყველგან სიცოცხლე შეაქვს, ისე, რომ ყველაფერი ცოცხლდება, რასაც სიცოცხლის უნარი აქვს; ის არ გამოდევნის ამ ლერწის ბუნებრივ მონაცემებს, ის ყველაფერს სიცოცხლის ახალ ძალას ანიჭებს.

და ლერწი იწყებს სიცოცხლეს, რადგან ის მაცოცხლებელი ხის ტანზეა; იცოცხლო შენი სიცოცხლით და ამავე დროს იმ სიცოცხლესთან ერთად, რომელიც მას ყველაფრით აღემატება. ამას მოციქული პავლე უწოდებდა: მე აღარ ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცოცხლობს ჩემში (გალატ. 2.20). იღვრება საღვთო სიცოცხლე, მუდმივი, დაუძლეველი, უკვდავი სიცოცხლე და ენაცვლება დროებითს, მოწყლვადს, მერყევს. და ლერწი თავისთავად ხდება, აღწევს თავის სილამაზეს, იფურჩქნება. ქრისტე, ახალი აღთქმის იოანეს 15-ე თავის თანახმად, ჩვენზე საუბრობს, როგორც ლერწებზე, ვაზზე; სანამ ჩემში რჩებით, ნაყოფს მოისხამთ...

ეს შეერთება ქრისტესთან არის ჩვენი სიცოცხლის პირობა, და ეს კავშირი ადამიანის სიცოცხლესა და სულს და მაცხოვარს შორის, ისეთივე მაგარია, ისეთვე სრულყოფილია, როგორც ველური ლერწის კავშირი მაცოცხლებელ ხესთან. მაშინ გასაგები ხდება, როგორ შეუძლია ქრისტეს თქვას: როგორც მე გამომგზავნა მამამ, მე თქვენ გაგზავნით, რადგან ჩვენ და ის, რაღაც შეფარდებით, ერთი მთლიანი გავხდით. იგივე სიცოცხლე ჩქეფს ჩვენშიც და მასშიც. და თუ ჩვენ მას გავცემთ, დავღვრით, ამოვწურავთ, ეს იქნება ღვთაებრივი სიცოცხლე და სისხლი. და ყველაფერი, რაც ისტორიაში სიმართლე იყო ქრისტეს შესახებ, გარდაუვლად უნდა გახდეს სიმართლე ჩენს შესახებ. როგორც მამამ შეიყვარა ქვეყანა და გასცა თავისი ძე მხოლოდშობილი, ასევე მამა, რომელსაც უყვარს ქვეყანა, ჩვენც გაგვცემს ქვეყნის გადასარჩენად.

მოციქულ პავლეს სახეში კი ეს ისე მარტივი ჩანს: ლერწი, მებაღე... მაგრამ როგორ ვერწყმით ჩვენ ქრისტეს ისე მჭიდროდ და ღრმად, რომ ყველაფერი, რისი თქმაც მასზე შეგვიძლია, ჩვენზეც შეიძლება ითქვას? - სიყვარულით, რწმენით... და ჩვენ ვიცით, რომ ეს შესაძლებელია. ჩვენ ვსაუბრობთ სიკვდილზე, სიცოცხლეზე. თუ ჩვენ ვინმე გვიყვარს, ძლიერი, უბრალო ადამიანური სიყვარულით, მისი ცხოვრება ჩვენი ცხოვრება ხდება; ის, რაც მას შეემთხვევა, ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ის, რაც ჩვენ შეგვემთხვევა. ის - ჩვენი ცხოვრების ცენტრშია. ეს ჰქონდათ მოციქულებს ქრისტეს მიმართ: თანდათან, სიყვარულით, რწმენით ის მათთვის თვით სიცოცხლე გახდა, იმიტომ, რომ მათი სიყვარული ისეთი იყო, მათი რწმენა ისეთ იყო, რომ თუკი მას მათი სიცოცხლიდან ამოიღებდა - მხოლოდ არსებობა დარჩებოდა, სიცოცხლე კი არ იქნებოდა. და ეს ჩვენი გამთლიანება ქრისტესთან, ეს ჩვენი ერთობა მასთან-თითოეული ჩენგანის, როგორც სხეულის ნაწილის, თვით სხეულთან (ეს ისევ მოციქულ პავლეს სახეა) ისეთი მჭიდროა და ისეთი ღრმა, რომ ეს, ერთი მეორესთან მიმართებაში, იქცევა ერთ სხეულად, რაღაც ერთ არსებად, ერთ მთლიანად ადამიანად ან კაცთა მოდგმად, იმად, რასაც წმინდა წიგნი უწოდებს ახალ ადამს: უბრალოდ ადამიანს, განახლებულს ქრისტესთან გამთლიანებით; წმინდა ირინეოს ლიონელი მსჯელობს, თუ რაოდენ მჭიდროდ, განუყრელად ვართ დაკავშირებული ქრისტესთან, და ამბობს, თუ ჩვენ მართლაც ასე ერთნნი ვართ მასთან, მაშასადამე, აღარ შეიძლება ითქვას, რომ არის მხოლოდშობილი ძე ღვთისა და არიან ღვთისშვილები, რაღაცით ნაზიარები; ის ამბობს, რომ ჩვენი ერთობით მხოლოდშობილთან, ჩვენ ყველა ერთად, როგორც ახალი კაცთა მოდგმა, როგორც ეკლესია, ღვთის მხოლოდშობილი ძე ვხდებით.

და ისევ - ეს სიყვარულის ზეიმია, რომელიც შლის ყველა დაბრკოლებას, უთანასწოროთ ხდის თანასწორთ, წარმოუდგენლად აერთიანებს მათ, ვისაც უყვარს და ვინც უყვართ. და თუ ჩვენ ნამდვილად გვიყვარს ქრისტე და თუ ნამდვილად გვიყვარს ღმერთი ქრისტესმიერი სიყვარულით, მაშინ შეგვიძლია კიდეც გავყვეთ კრავს, როგორც სასძლო, მასთან ერთად შევიდეთ სიკვდილის გარემოში, ტანჯვის გარემოში, ცოდვის გარემოში, ღვთისგან მიტოვების გარემოში, ჩავიდეთ ადამიანური ჯოჯოხეთის ქვესკნელში, ყველაზე პირქუშ საიდუმლოებებში, და შევიტანოთ მასში, როგორც ეს ქრისტემ გააკეთა, სინათლე, სიცოცხლე, სიყვარულის გამარჯვება.

და აი, ეკლესიაში ქორქინება და მონაზვნობა ამ რთული შეხამების გამოხატულებაა: უკვე მიღწეული წარმატების და სიყვარულის განცდილი ზეიმის - და იმ ჯვრით განვლილი გზისა, რომელმაც ოდესმე მთელი ქვეყანა სასუფეველში უნდა მიიყვანოს. თუ თვენ ჩაუფიქრდებით ქორწინებისა და მონაზვნობის ურთიერთდამოკიდებულების ძირითად თვისებებს, დაინახავთ, რომ მათში ბევრი მსგავსებაა. პირველი აღთქმა, რომელსაც მონაზონი აღკვეცისას იძლევა, პირველი პასუხი აღმკვეცის კითხვაზე: იღებ ვალდებულებას იმყოფებოდე ამ საძმოში სიკვდილამდე? ჩეულებრივ, ეკლესიის პრაქტიკის და გამოცდილების თანახმად, აღიქმება როგორც საძმოში შესულის ვალდებულება, ის არ დატოვოს, მონასტერში შესული, იქიდან არ გამოვიდეს. მაგრამ, რასაკვირველია, ამის უკან ბევრად მეტი დგას. ამის უკან დგას ერთგულება და სიმტკიცე: შენი პირველი ან საბოლოო სიყვარულის ერთგულება და სიმტკიცე ანუ მზადყოფნა, როგორიც უნდა იყოს გარემოება, ყველა მტრული ძალის შეტევის მიუხედავად, დავრჩეთ პირისპირ მათთან, ვინც ჩვენმა სიყვარულმა აირჩია. ეს სიმტკიცე მონაზვნისთვის ნიშნავს, რომ ის იდგება ღვთის წინაშე, როგორი განწყობაც უნდა ჰქონდეს, როგორი მდგომარეობაც უნდა იყოს. იდგება ღვთის წინაშე თაყვანისცემით და მსახურებით, არასოდეს შეაქცევს ზურგს მას, ვინც შეიყვარა და ვისაც თავის სიცოცხლეს და გულს შეჰპირდა.

ქორწინებით ცხოვრებაში ჩვენ ვლაპარაკობთ ქორწინებით ერთგულებაზე და არსებითად ესეც ასეთივე სიმტკიცის აღთქმაა. (ახლა მე ვსაუბრობ, რასაკვირველია, არა იმ ქორწინებებზე, რომლებიც შემთხვევითობის შედეგია, არამედ იმათზე, რომლებიც მოწიფულობის არჩევანის შედეგია). ჯვრისწერის მსახურების დასაწყისში არის მოკლე ლოცვა, სადაც  ჩვენ ვითხოვთ, რომ ეს ქორწინება ისეთვე იყოს, როგორიც ისააკისა და რებეკას ქორწინებაა ძველი აღთქმიდან. თუ გულდასმით წაიკითხავთ ამ ნაწყვეტს (დაბადება, 24), თქვენ დაინახავთ, რომ ეს იყო სიყვარულის ქორწინება. მაგრამ მასში არის რაღაც განსაკუთრებული: ძველ და ახალ აღთქმაში სხვა ამბებიც არის ძალიან სრულყოფილ და ღრმა სიყვარულზე; მაგრამ აქ თვით ღმერთმა უჩვენა აბრაამის მსახურს, ვინ უნდა გახდეს ისააკის სასძლო და ცოლი. მაშინ ეს თვალსაჩინო ხილვით გაკეთდა, მაგრამ სიყვარული ასეთივე საოცრებაა.

თქვენს ცხოვრებაში ალბათ გინახავთ, შეგიმჩნევიათ, როგორ ცხოვრობს, მუშაობს, ხვდება ერთმანეთს მუდმივად რამდენიმე ადამიანი და ამ ადამიანებს შორის ვიღაც ორი ერთმანეთს ვერც კი ამჩნევს, გარკველ დღემდე, როცა შეხედავენ ერთმანეთს, და დაინახავენ იმას, რაც ადრე არ დაუნახავთ, რაც არავის დაუნახავს. ისინი ხედავენ ერთმანეთს, როგორც ერთადერთს, განუმეორებელს. წმინდა მეთოდიოს პატრელი თავის ერთ-ერთ წერილში ამბობს: სანამ ყმაწვილს არ შეყვარებია ქალიშვილი, ის გარშემორტყმულია ქალებით და კაცებით, როცა მან იპოვა საცოლე, ის გარშემორტყმულია ადამიანებით. აი, ეს მომენტი, როცა ერთი ადამიანი პოულობს მეორეს - ერთადერთს და განუმეორებელს, არის  მომენტი, როცა იწყება ურთიერთობებში საბოლოო სიმტკიცის თემა - ჯერ მხოლოდ როგორც პრობლემა, რადგან, ის რაც დანახული, განცდილი იქნა ერთ წამში, არ დარჩება სულის მუდმივ მონაპოვრად. უპირველეს ყოვლისა, ის, რაც მათ ერთმანეთში დაინახეს, შეიძლება შეცდომაც კი იყო. ხშირად, ძალიან ხშირად სულიერი მოუმწიფებლობის გამო, ლოცვით-სულიერი მოუმზადებლობის გამო, სიყვარულის ისეთი არჩევა ხდება, რომელიც სხვა ადამიანის შესახებ ღვთიური გაცხადების შედეგი არ არის, და მაშინ ქორწინება იშლება, ირღვევა, რადგან მასში სწორედ ის არ იყო, რაც ისააკის და რებეკას სასწაულია.

მაგრამ ხდება - მუდმივად, - რომ ორი ადამიანი, რომლებმაც ერთმანეთი გარდასახვის ნათელში დაინახეს, მეორე დღეს შეხვდებიან, შეხედავენ ერთმანეთს, ისეთებს, როგორიც ყოველთვის იყვნენ, - ისევე, როგორც თაბორის მთიდან ჩამოსული მოწაფეები ხედავენ ქრისტეს ისეთს, როგორიც იყო ის ფერისცვალებამდე და ფერისცვალების შემდეგ. და ამ დროს ძალით იმოსება ის თვისება, რომელსაც ჩვენ რწმენას ვუწოდებთ. ანუ რწმენა იმისა, რომ უხილავი, ის, რაც ახლა გახდა უხილავი, ის, რაც სხვებს არასოდეს დაუნახავთ, ხილულზე სარწმუნოა. რომ ადამიანი, რომელიც გუშინ უმწუხრო ნათებით ბრწყინავდა, ბრწყინავდა საღვთო დიდებით, ფერისცვალების ნათებით და რომელიც დღეს - ასეთი ჩვეულებრივია, გუშინ ჩვენთვის მოვლენილი იქნა განუმეორებელი სიღრმით და სილამაზით, როგორიც ის უფლის ხელიდან გამოვიდა, როგორიც ის ღმერთის მოწოდებით იყო.

და ზუსტად აქ გვჭირდება რწმენა, სიმტკიცე, იმის ურყევი რწმენა, რომ ერთხელ დანახული უფრო ჭეშმარიტია იმაზე, რასაც ყოველდღიურად ვხედავთ, როცა იწაფება ჩვენი მზერა, როცა იზრდება ჩვენი გულისხმიერება, ამის დანახვა მუდმივად შეიძლება. წმინდანებს ცოდვილ ქმნილებებზე ღვთის ნათების დანახვა შეეძლოთ. წმინდა მიტროპოლიტი ფილარეტ მოსკოველი ერთ-ერთ თავის ქადაგებაში ამბობს, ჩვენ რომ ხედვა შეგვეძლოს, დავინახავდით, როგორ ივანებს ღვთის მადლი ყველაფერზე და ყველაფერში, მაგრამ ჩვენ ამას ვერ ვხედავთ; ჩვენ ვხედავთ მკვდარ ან მკრთალ ნივთიერებას და ამიტომ ხშირად ვერ ვერევით ჩვენი ხედვით უფერულობას.

მაგრამ მონაზვნობა იქნება თუ ქორწინება - ყველაფერი იმით იწყება, რომ ჩვენ სერიოზულად ჩაფიქრებით, გულითადად ვაკეთებთ არჩევანს, სიყვარულის არჩევანს; სიყვარულის არჩევანი, რწმენის არჩევანი ის არის, რომ ჩვენ ამ არჩევანის ერთგული დავრჩებით სამუდამოდ. ამას ეწოდება ქორწინების ერთგულება, ამას ეწოდება მონაზვნური სიმტკიცე, სტაბილურობა, და უამისოდ მომავალში არაფერი იქნება.

შემდეგ ჩვენ ვლაპარაკობთ სიღარიბის, მოუხვეჭელობის, მორჩილების, უმწიკვლობის მონაზვნურ აღთქმაზე. მაგრამ ისინი ხომ ისევე რეალურია ქორწინებით ცხოვრებაში, როგორი რეალურიც მონაზვნურშია! სიღარიბე, როგორც მატერიალური მდგომარეობა - მხოლოდ ერთი ასპექტია რეალური სიღარიბისა; მატერიალურად გაღატაკება ჯერ კიდევ არ ნიშნავს სახარებისეულ სიღატაკეს. იოანე ოქროპირი ამბობს, რომ ღატაკი ის არის, ვინც იმას ნატრობს, რაც არა აქვს. ადამიანი შეიძლება უსასრულოდ მდიდარი იყოს, მაგრამ თუ კი მას ძლიერ სურს ის, რაც არა აქვს, მთელი მისის სიმდიდრე - არაფერია მისთვის, ის ღატაკია. მეორე მხრივ, ადამიანი, რომელიც ძალიან ღარიბიც კია, მაგრამ არფერს ეძებს, თავს შეიძლება მდიდრად გრძნობდეს.

ამის მაგალითი საერო ლიტერატურაშიც ბევრია. გაიხსენეთ, მაგალითად, მოთხრობა იმაზე, რომ როცა მეფე დავითმა, რომელსაც ყველაფერი ჰქონდა, ურია - მხედართმთავრის ცოლი დაინახა, მისი ფლობის ძლიერი წადილის გარდა, ყველაფერი არარად მოეჩვენა. მისი ბრძანებით ურია ბრძოლის ყველაზე სახიფათო ადგილზე დააყენეს და ის დაიღუპა; დავითმა მისი ცოლი თავისთან წაიყვანა. მაშინ ღმერთმა დავითს სამხილებლად წინასწარმეტყველი ნათანაელი გაუგზავნა, რომელმაც მას არაკი უამბო: იყო ადამიანი, აღურაცხელი სიმდიდრით, და ჰყავდა მას ღატაკი მეზობელი და მას მხოლოდ ერთი ცხვარი ჰყავდა, რომელიც მას უყვარდა, რომელზეც ის ზრუნავდა, რომელსაც ის ეფერებოდა, ქალიშვილივით უყვარდა, რადგან არაფერი და არავინ გააჩნდა მის გარდა. მოვიდა მდიდართან მეგობარი და მდიდარმა გადაწყვიტა მისთვის ქეიფი მოეწყო, მაგრამ საკუთარი ცხვრები დაენანა; მან ბრძანა, ის ცხვარი, რომელიც მის ღატაკი მეზობლისთვის მთელი სიმდიდრე იყო, წაერთმიათ და დაეკლათ. დავით მეფე მრისხანებით აენთო: მითხარ, ვინ არის ის მდიდარი, რომ ვაზღვევინო? და ნათანაელმა უპასუხა: ეს შენ ხარ. შენ ყველაფერი გქონდა, ურიას კი მხოლოდ სიყვარული, და შენ მას ის წაართვი... დავითი, თავისი სიმდიდრის მიუხედავად, ღატაკი აღმოჩნდა, რადგან მისი სურვილი იმაზე გავრცელდა, რაც მას არ ჰქონდა.

და არის მოთხრობა სულ სხვა გარემოდან, მე-18 საუკუნის პოლონელი ებრაელის ცხოვრებიდან, ერთ პატარა ქალაში ცხოვრობდა რაბინი - შიმშილში, სიცივეში, სიღატაკეში; და ყოველდღე ადიდებდა ღვთის მოწყალებას; რომელიღაც მეზობელმა საყვედური უთხრა: როგორ შეგიძლია ასე უმადლოდე ღმერთს? განა ეს თვალთმაქცობა არ არის? განა ღმერთმა არ იცის, რომ არაფერი გაგაჩნია და შენი მადლიერება ამაოა? და მოხუცმა რაბინმა მას ასე უპასუხა: შენ არ გესმის საქმის არსი. ღმერთმა შეხედა ჩემ სულს და იფიქრა: რა სჭირდება ამ ადამიანს, რომ თავის საწყაოს სრულად მიაღწიოს? - და მან ეს გადამეტებით მომცა. ეს ადამიანი თავისი სიღატაკით თავს ბედნიერად თვლიდა, ის კი ღარიბად, თავისი სიმდიდრის მიუხედავად. და ეს ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია, რადგან, რასაკვირველია, მატერიალური სიღატაკე მონაზონთა ღვწის ნაწილია. უფრო სწორად, არა იმდენად სიღატაკე, რამდენადაც გაურკვევლობა ხვალინდელ დღეში, ის, რომ მისი იმედი მხოლოდ ღმერთი, მხოლოდ ადამიანური და საღვთო წყალობა შეიძლება იყოს.

და აი, სწორედ აქ იწყება ღვთის მეუფება. თქვენ გახსოვთ ნეტარების პირველი მცნება: ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს - სასუფეველი ცათა. ნეტარნი არიან ისინი, რომელთაც ესმით, რომ ისინი არაფერი არიან, რომ არაფერი აქვთ საკუთარი. და ამას გარდა, ვინც სარგებლობს ყველაფრით, რასაც ცხოვრება იძლევა: თვით არსებობით, სიცოცხლით, მეგობრობით, ნათესაობით, საჭმელ-სასმელით, ჭერით, ჰაერით, სილამაზით, ისტორიით და ა.შ. - იცის რა, რომ არაფერი ეს მას არ ეკუთვნის, შეუძლია გაერკვეს, რომ ყველაფერი, რაც აქვს, საღვთო სიყვარულის, ან ადამიანური სიყვარულის ნიშანია, ხოლო იმ მომენტში, როცა შეგვიძლია ვთქვათ, ეს ჩემია, არავის ძალუძს მისი წართმევა, და არავის ძალუძს მისი მოცემა, რადგან ის მე კანონით მეკუთვნის - ეს ნივთი უკვე აღარ არის სიყვარულის საოცრება. მხოლოდ მაშინ, როცა შეგნებული გვაქვს, რომ ყველაფერი, რაც გაგვაჩნია, სიყვარულზე მეტყველებს, როცა არა გვაქვს მეტი უფლება, არაფერია „ჩვენი“, მაშინ შევალთ სიყვარულის საუფლოში. მამა ალექსანდრე შმემანი ერთ-ერთ თავის წიგნში ამბობს იმის შესახებ, რომ ყველაფერი სიყვარულია: თვით საკვები, რომელიც ჩვენ მოგვეცა - განა საკვებად ქცეული საღვთო სიყვარული არ არის?

და ეს სიმართლეა, სიღარიბის აღქმა, სულიერი სიღატაკის ძიება, რომელსაც ქრისტე არა მარტო გარკვეულ ადამიანებს სთავაზობს, არამედ ყველა ქრისტიანს, ერთნაირად აუცილებელია, როგორც ადამიანისთვის ქორწინებაში, ასევე ადამიანისთვის მონაზვნობაში, რადგან უამისოდ ღვთის საუფლო არ არსებობს. თუ ადამიანი ამას ქორწინებაში ვერ აღწევს, მას მიწიერი ქორწინება ექნება, რომელიც ვერ გაიხსნება მარადისობისა და მეუფების განზომილებაში. თუ მონაზონი იშიმშილებს, არაფროსმქონე და გათოშილი იქნება, მაგრამ ვერ გაიზრდება სწორედ ამ განდგომით, ამ თავისუფლებით, ის ვერ იქნება ღვთის საუფლოში.

მონაზვნობის შემდეგი აღთქმა მორჩლებას ეხება. მორჩლებას ჩვენ ყოველთვის ვიგებთ, როგორც ხელქვეით ყოფნას, ძალაუფლების ქვეშ ყოფნას და მონაზვნის, ბავშვის პედაგოგიური აღზრდის თვალსაზრისით, მორჩლება სწორედ ასე გამოიხატება და წარმოიდგინება. მაგრამ თავისი არსით მორჩილება სულ სხვა რამ არის. მორჩილება ადამიანის მდგომარეობაა, რომელიც უსმენს, ყურს უგდებს, რომელიც ყურთასმენას იმისთვის მიმართავს, რომ გაიგონოს. და აქ ბევრ სიტყვას შეუძლია გაგვაგებინოს, დაგვეხმაროს იმის გაგებაში, თუ რას ელიან ჩვენგან. ჩვენ ვსაუბრობთ საეკლესიო ან სამონაზვნო დისციპლინაზე და ისევ ფორმალურად გვესმის, როგორც სამხედრო ან სასკოლო, ან სამუშაო დისციპლინა; სიტყვამ თანდათან დაკარგა თავისი პირვანდელი შინაარსი და სპეციალიზებული მნიშვნელობა მიიღო. ხოლო დისციპლინა წარმოიშვა ლათინური სიტყვისგან discipulus, რაც მოწაფეს, მიმდევარს ნიშნავს. დისციპლინა - ეს არა მხოლოდ საქციელის და ჭკუის დისციპლინირებულობაა, ეს იმ ადამიანის მდგომარეობაა, რომელმაც აირჩია და იპოვა თავისი მასწავლებელი, რომელიც ამ მასწავლებელში საკუთარ თავზე უპირატესობას ხედავს, რომელსაც უნდა მთელი სულით და გონებით, გულით, ნებისყოფით, სხეულით ისე ჩაწვდეს მის მოძღვრებას, რომ ყველაფერი აითვისოს, რისი გადმოცემაც მას შეუძლია. და არა მხოლოდ სიტყვები, წესები აითვისოს, არამედ ამ წვდომით, ყურადღებით ეზიაროს იმ სიმდიდრეს, რომელსაც ფლობს ეს ადამიანი, მას ჭკუით, გულით, გამოცდილებით, სიწმინდით რომ აღემატება. ამ გაგებით მორჩილება და დისციპლინა ხელიხელჩაკიდებული ცნებებია. მორჩლება - ეს ადამიანის ცოცხალი, გამალებული სურვილია ყველაფერი აღიქვას. არა მარტო სიტყვები გაიგოს, არამედ აზრი დაიჭიროს, არა მარტო აზრი დაიჭიროს, არამედ გაიგოს, რატომ დაიბადა ეს აზრი და თავისი გამოხატულება ჰპოვა; ამ ადამიანის გამოცდილების რა სიღრმიდან მოდის ეს სიტყვები.

ასე უდგება მორჩილი, ახალგაზრდა მონაზონი თავის ბერს, მაგრამ ასეთივე კავშრი აქვს ბერს, როგორც თავის მორჩილთან, ასევე თავის წინამძღვართან, რადგან მხოლოდ მას შეუძლია ასწავლოს და გაუძღვეს სხვას, ვინც თვითონ არის მოსწავლე და მორჩლი. საბოლოო ანგარიშით, ადამიანისადმი მორჩილება უფრო შორს უნდა წავიდეს, ვიდრე ეს ადამიანი. მონაზვნის მოსმენისას მორჩილმა უნდა გაიგოს ის, რასაც ღმერთი ამ მონაზვნის მეშვეობით ეუბნება. ტყუილად არ ამბობს ქრისტე - წინამძღვარი ერთი გყავთ თვენ - ქრისტე (მათე 23.10). პირობა, რომლის დროსაც ბერს შეუძლია რაიმე ასწავლოს მორჩილს, ეს შინაგანი გამჭვირვალობაა, ისეთი გამჭვირვალობა, რომელიც თვით ქრისტეს ნათელს საშუალებას მისცემდა, გადმოეფინოს და მისი მეშვეობით მოწაფემდე მიაღწიოს.

მაგრამ მორჩილების ეს კანონი, სხვა ადამიანის ყურისგდება, ყურადღება სხვა ადამიანისადმი, არის აგრეთვე ყველა ადამიანური ურთიერთობის კანონი, და განსაკუთრებით ქორწინებით ურთიერთობისა. თუ ორი ადამიანი, რომელიც დიდი სიყვარულით დაქორწინდა, ერთმანეთით დაბრმავების გამო, ერთი მეორეს არ გადააქცევს კერპად, რომელიც ღმერთს დაფარავს, თუ ისინი ერთმანეთს მოუსმენენ და ამავე დროს ყურს დაუგდებენ ღმერთს, ისეთი გამჭვირვალე გახდებიან ღმერთის ზემოქმედებისთვის, რომ ღვთის ნათელი შეყვარებულებზე გადმოეფინება, და მაშინ ხორციელდება სწორედ ის მორჩილების აღთქმა.

და აქ აღმოჩნდება, რომ მორჩილება და თავისუფლება არა მარტო თავსებადია, არამედ ისე ღრმად არის გადახლართული, რომ ერთ მთლიანს შეადგენენ. სიტყვა „თავისუფალი“ ფილოლოგიურად რთული სიტყვაა. თავისუფლება - ეს იმის მდგომარეობაა, ვინც თავისთავადაა, ვინც მიაღწია იმას, რომ იყოს ვინც არის, - არა თითდამკვიდრებით, არამედ ყოველივე იმის ჩამოყალიბებით, რაც ღვთის ბოძებით შეიძლება გახდეს, ანუ თვად არის საკუთარი თავის უფალი. ახლა მე არ განვიხილავ ყველა სიტყვას, რომელიც ამ გაგებას სხვადასხვა ენაზე გამოხატავს; მაგრამ ის სიტყვა, რომელიც გერმანულად ჟღერს Freiheit, ინგლისურად freedom და ა.შ., დაფუძნებულია ძველ სანსკრიტულ სიტყვაში, რომელიც მიუთითებს ადამიანის მიერ თავისუფლების არსის და ბუნების ერთ-ერთ უძველეს საწყის აღქმას და ზმნის ფორმით ნიშნავს „გიყვარდეს“ და „უყვარდე“, ხოლო როგორც არსებითი სახელი „ჩემი შეყვარებული“, „ჩემი სიყვარული“. აქ ჩვენ მიგვითითებენ, რომ თავისუფლება სიყვარულთანაა დაკავშირებული. თავისუფალია ის, ვინც უყვართ და ვისაც უყვარს, ვინც საკუთარი თავისგან განთავისუფლდა, ვინც საკუთარი მეობის, მთელი თავისი ცხოვრების სიმძიმის ცენტრი სხვაში გადაიტანა; მნიშვნელობა არა აქვს, ადამიანია ეს (თუ ეს ადამიანი, მისდამი ღმერთის მსგავსი თაყვანისცემით, კერპად არ აქციეს), თუ თვით ღმერთი. თავისუფლება - დიახაც რომ, ეს სიყვარულის მდგომარეობაა. ერთი ფრანგი მწერალი ამბობს: უთხრა ადამიანს, მე შენ მიყვარხარ - იგივეა, რაც უთხრა: შენ არასოდეს მოკვდები... და ეს სიმართლეა ღმერთის მიმართ, ეს სიმართლეა ადამიანის მიმართ. როცა ჩვენ ვლაპარაკობთ სიყვარულზე, ჩვენ ვლაპარაკობთ ძალიან რთულ გრძნობასა და მდგომარეობაზე, მაგრამ საბოლოო ანგარიშით სიყვარული, როგორსაც ჩვენ მას ღმერთში, ქრისტეში ვხედავთ, ეს სულის ისეთი მდგომარეობაა, ისეთი დამოკიდებულებაა მეორისადმი, რომლის დროსაც ადამიანი ბოლომდე ივიწყებს საკუთარ თავს და მხოლოდ საყვარელი ადამიანი ახსოვს; მდგომარეობა, რომლის დროსაც ადამიანი საკუთარი თავისთვის, სუბიექტურად, არსებობას წყვეტს, ის არსებობს მხოლოდ იმიტომ, რომ ის უყვართ და დამკვიდრებულია მეორის - ადამიანის, ღმერთის მიერ.

თავისუფლება, მორჩილება, ურთიერთყურადღება, საბოლოო ანგარიშით თავის პირველწყაროსთან მიდის - ქორწინებაშია ეს თუ მონაზვნობაში. ეს უნარია, მაგრამ ეს გმირობაც არის, როცა საკუთარ თავს ვეუბნებით: განმშორდი უკეთურო, გზიდან ჩამომეცალე! უკვე აღარ მინდა, საკუთარ თავს ვუსმინო, მე მსურს, მთლიანად ყური ვუგდო სხვა ადამიანს, მთლიანად ყური ვუგდო მხოლოდ ღმერთს... ეს არის ბერის მიმართ მორჩილების მდგომარეობა, ეს არის მეორე ადამიანის მიმართ მორჩილების მდგომარეობა; უამისოდ სხვა ადამიანი ვერასოდეს იგრძნობს, რომ მას თქვენთვის ობიექტური, რეალური მნიშვნელობა აქვს.

და , ბოლოს, ერთი სიტყვა უმწიკვლობის შესახებ. უმწიკვლობაზე ხშირად სხეულის კატეგორიებით ვაზროვნებთ. ხშრად ხორცის ცოდვაზე ვლაპარაკობთ, და გვავიწყდება სიტყვა, რომელიც ჯერ კიდე მე-5 საუკუნეში თქვა ერთმა მოღვაწემ: სხეულის ცოდვები - ეს ის ცოდვებია, რომელთაც ჩვენი შეცდენილი სული ჩვენი უცოდველი სხეულის წინააღმდეგ ახდენს. უმწიკვლობას მხოლოდ სხეულის თავშეკავებით ან დისციპლინით ვერ მიაღწევ. ამას ვერც უბრალოდ წარმოსახვის დისციპლინით მიაღწევ. ამის მიღწევა შეიძლება მხოლოდ თავისებური მიდგომით, სიყვარულის ერთ-ერთი ასპექტით, როცა მეორეს ვუსმენთ, და რწმენით და სიყვარულით თვალი გვეხილება - მასში ვხედავთ ადამიანს, ღმერთის სიყვარულს, მარადიულ სიცოცხლისთვის შექმნილს, ქრისტეს მთელი ცხოვრებით, ვნებით და სიკვდილით მონანიებულს, რომელიც ღმერთმა ჩაგვაბარა, რათა ჩვენ მას გავუხსნათ მარადიული ცხოვრების გზა. იმ მომენტში, როცა ასე შეგვიძლია ვუყუროთ ადამიანს, ჩვენ ფიქრითაც და ხორცითაც უმწიკვლონი ვხდებით. და ეს ერთადერთი ხერხია, რომელსაც შეუძლია ბოლომდე უმწიკვლოები გაგვხადოს. მაგრამ ეს დამოკიდებულება - ფიზიკური არ არის, არც სულისმიერია, ეს სულიერი დამოკიდებულებაა; და მას ადგილი აქვს არა მხოლოდ მონაზვნობაში, არამედ ქორწინებაშიც, რადგან ქორწინებაში ცოლ-ქამარმა უნდა შეიგნოს, რომ ისინი ერთმანეთს ღმერთმა მისცა, ერთმანეთს ჩააბარა, რომ ისინი ერთმანეთს გაუფრთხილდნენ, შეინარჩუნონ, აკურთხონ, ერთმანეთს მარადიული ცხოვრების გზა გაუხსნან, მაგრამ არა ისეთი მარადიული ცხოვრების, რომელიც მიწიერ ცხოვრებასთან წინააღმდეგობაში იქნებოდა, არამედ ცხოვრებისა, რომელშიც ყველაფერი მიწიერი მადლით, საიდუმლოებით, ღვთაებრივი შეერთებით მარადიულ განზომილებას იღებს.

ამრიგად, ქორწინებაში და მონაზვნობაში - მონაზვნური სიმტკიცე და ქორწინების ერთგულება, არამომხვეჭელობა ან სიღარიბის აღთქმა და სულით გლახაკთა ნეტარება (რადგან მხოლოდ ისინი შეაბიჯებენ სიყვარულის საუფლოში), მორჩილების აღთქმა, რომელიც არის უსაზღვრო ყურადღება ადამიანში იმისადმი, რაც ღვთიურია, და ადამიანის საშუალებით უფლის ხმისადმი; უმწიკვლობის აღთქმა, რომელიც იმაში მდგომარეობს, რომ ვხედავდეთ ადამიანში ყველაფერს, რაც არის მის უხრწნად სიწმინდეში, სილამაზეში, და ემსახურო მას - ყველაფერი ეს ერთმანეთს ემთხვევა.

მაგრამ ამ ორ გზას შორის, მსგავსების გარდა, განსხვავებაც არის. ქორწინებაში, როგორც ამას წმინდა წიგნი მიუთითებს, სჭარბობს გამარჯვებული სიყვარულის ზეიმი. მონაზვნობაში - სჭარბობს მზადყოფნა, უარი თქვა ყველაფერზე - არა მარტო ცუდზე, არამედ კარგზეც - მხოლოდ იმიტომ, რომ გაჰყვე კრავს - ქრისტეს. მაგრამ ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც მიღწეულია საღვთო გამარჯვება - და რომელიც ჯერ სრული არ არის. და ამის შედეგად ქორწინების ზეიმი თავის შუაგულში აღნიშნულია ჯვრით: მშვენიერი, მხსნელი ჯვრით, რომელზეც თითოეულ ჩვენგანში გაკრული უნდა იქნეს და მოკვდეს ძველი ადამი. ხოლო მონაზვნობაში, ხორცშესხმით, და ჯვრით, და ჯოჯოხეთში გარდასვლით, და აღდგომით და წმინდა სულის ძღვენით უფლის გამარჯვება უკვე მოპოვებულია, არის ზეიმი ღვთის საუფლოს გამო, რომელიც უკვე მოვიდა, რომელიც ჩვენ უკვე შეგვიძლია განვიცადოთ საიდუმლოებებში, ლოცვაში, და თვით ეკლესიის საიდუმლოებებში, რაც არის ცოცხალი ღმერთის შეხვედრა თითოეულ ადამიანთან და ყოველ ჩვენგანთან, მაცოცხლებელი შეხვედრა, რომელიც ამთავითვე არის მარადისობა.

ამით დავამთავრებ ჩემს საუბარს; შეიძლება ბევრმა თქვენგანმა ძნელად ჩათვალოს, ან, ყოველ შემთხვევაში, თავისი მიდგომით ძალიან უცნაურად მიიჩნიოს. მაგრამ დაფიქრდით ამაზე, დაფიქრდით თქვენი ცხოვრების გამოცდილებაზე, და თქვენ დაინახავთ, რომ იმაში, რაზეც მე ვსაუბრობდი, ბევრად მეტია უბრალო, პირდაპირი, გამოცდილებისმიერი სიმართლე, ვიდრე თავიდან მოგეჩვენათ.

 

 

"ადამიანი ღვთის წინაშე", გამომცემლობა სიესტა, თბილისი 2009 წ.

რუსულიდან თარგმნა ნ. გურბანიძე-ქადაგიძემ (დ. ბოკერიას, ა. ჟვანიას, გ. ჟვანიას, ნ. დოლიძის და მ. წულუკიძის თანამონაწილეობით)

AddThis Social Bookmark Button

Last Updated (Tuesday, 05 September 2017 18:39)