Georgian (Georgia)English (United Kingdom)
თავი VII. ერთობის საიდუმლო

მოიკითხეთ ერთმანეთი წმინდა ამბორით (I კორ. 16,20)

თანამედროვე ლიტურგიაში ასამაღლებელს – ”ვიყვარებოდეთ ურთიერთარს” – ისე მცირე დრო უკავია, რომ თითქმის არა გვაქვს საშუალება, ის კარგად გავიგონოთ, გავიგონოთ არა მარტო გარეგანი სმენით, არამედ – შინაგანითაც. დღეს ჩვენთვის ეს მხოლოდ ერთი ასამაღლებელთაგანია, რომელიც სარწმუნოების სიმბოლოს უძღვის წინ. მაგრამ ადრე ასე არ იყო. ძველი ეკლესიის ლიტურგიკული ძეგლებიდან გავიგებთ, რომ ამ ასამაღლებლის მერე მართლაც სრულდებოდა მშვიდობის ამბორი, რომელშიც მთელი ეკლესია, მთელი საკრებულო მონაწილეობდა.

”როდესაც მშვიდობის ურთიერთმიგების დრო დგება, - ამბობს იოანე ოქროპირი – ჩვენ ყველანი ერთმანეთს ვეამბორებით...” ”სამღვდელო დასი ეპისკოპოსს მოიკითხავს, მრევლი – კაცები კაცებს, ქალები – ქალებს...” ეს ჩვეულება დღემდე შემორჩენილია ნესტორიანელების, კოპტების, სომხების ლიტურგიკულ პრაქტიკაში, რომელთაც არ განუცდიათ გვიან ბიზანტიური გავლენა და, ამიტომ, მათთან ხშირად შეხვდებით ევქარისტიული მღვდელმოქმედების უფრო ადრინდელ ფორმებს. და არა მარტო ევქარისტიულის – რადგან მშვიდობის ამბორი მთელი ღვთისმსახურების მნიშვნელოვან და განუყოფელ ნაწილს შეადგენდა. მაგალითად, ის სრულდებოდა ნათლობის შემდეგ: ეპისკოპოსი ეამბორებოდა მირონცხებულს და მიმართავდა: ”ღმერთი შენთან”. ახალი ეპისკოპოსის ხელდასხმისას მთელი კრებული, სამღვდელოებაც და ერიც, ასევე, მოიკითხავდნენ მას ”წმინდა ამბორისყოფით”, რის შემდეგაც იგი პირველად შეასრულებდა ევქარისტიულ მსახურებას.

შესაბამისად, ისტორია გვიჩვენებს, რომ ლიტურგიის ეს მომენტი მნიშვნელოვნად შეიცვალა, სახელდობრ – ის უკვე აღარ არის მოქმედება, თანაც – საერთო მოქმედება, და ამის ნაცვლად ასამაღლებლად იქცა. ხოლო ამ ცვლილების გამო ნაწილობრივ შეიცვალა თვით ასამაღლებლის შინაარსიც: ”ვიყვარებოდეთ ურთიერთარს” – ეს სიტყვები მოგვიწოდებს ერთგვარი მდგომარეობისკენ, ხოლო უძველესი ფორმით ის გარკვეული ქმედებისკენ მოუწოდებდა: ”მოიკითხევდით ურთიერთარს”. ზოგიერთი წყაროს ცნობით, ეს ქმედება აღსრულდებოდა ყოველგვარი მოწოდების გარეშეც – მშვიდობის მიგებასთან ერთად ეამბორებოდნენ კიდეც. ამგვარად, აშკარაა, რომ როგორც არაერთხელ მომხდარა ღვთისმსახურების ისტორიაში, მოწოდება, რომელიც მოქმედების შედეგად გაჩნდა, შემდგომში თანდათანობით ჩაენაცვლა თვით მოქმედებას, უფრო სწორად, შეავიწროვა და დაუტოვა მხოლოდ საკურთხევლის სივრცე, სადაც ამ მოქმედებას დღემდე ასრულებენ თანამწირველი მღვდლები და დიაკვნები.

ერთი შეხედვით, საერთო ქმედების ეს თანდათანობითი ჩანაცვლება მოწოდებით და ამასთან დაკავშირებით ტექნიკური წვრილმანები არცთუ მაინცდამაინც საინტერესოა. თითქოს თვით ასამაღლებელსაც არ სჭირდება ბევრი განმარტება, რადგან ყველამ იცის, რომ სიყვარული უმთავრესი ქრისტიანული მცნებაა, და, ამიტომ, მისი შეხსენებაც სავსებით ბუნებრივია ყველაზე უმნიშვნელოვანესი საეკლესიო მსახურების წინ. და თუ ასეა, განა სულერთი არ არის, ეს შეხსენება სიყვარულისკენ მოწოდებით მოხდება თუ სიყვარულის სიმბოლოს საშუალებით (მშვიდობის ამბორში კომენტატორები, ცხადია, მორიგ ”სიმბოლოს” ხედავენ)? ამასთან, შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ მოქმედების გაქრობა ეკლესიის ზრდასთან ერთად მოხდა, მას შემდეგ, რაც უზარმაზარ ტაძრებში უამრავმა ხალხმა დაიწყო თავმოყრა, სადაც არავინ არავის იცნობდა, და სადაც ეს მოქმედება, ჩვენი თვალთახედვით, უბრალო ფორმალობა იქნებოდა.

მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ ”ერთი შეხედვით” არის ასე მანამდე, სანამ ღრმად არ ჩავუკვირდებით ამ სიტყვებისა და მოქმედების, სახელდობრ, ლიტურგიკულ შინაარსს. და პირველ რიგში – სანამ არ გავიცნობიერებთ მნიშვნელობას თვით ამ სიტყვათშეთანხმებისა: ”ქრისტიანული სიყვარული”.

ჩვენ ისე მივეჩვიეთ ამ სიტყვათშეთანხმებას, იმდენჯერ მოგვისმენია სიყვარულისკენ მოწოდება და მისი ქადაგება, რომ უკვე გვიჭირს კიდეც ამ სიტყვების მარადი სიახლის წვდომა. მაგრამ ამ სიახლეზე ხომ თავად ქრისტე მიგვითითებს: ”გაძლევთ თქვენ ახალ მცნებას, რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი” (იოანე 13,34). მაგრამ სიყვარული, მისი ფასი და საზეო ბუნება კაცობრიობამ ხომ ქრისტემდეც უწყოდა. განა ძველ აღთქმაშივე არ წერია ის ორი მცნება – ღმერთის სიყვარული (რჯულ. 6,5) და მოყვასის სიყვარული (ლევ. 19,18) – რომლებზეც ქრისტემ თქვა, რომ მათზეა დამყარებული მთელი რჯული და წინასწარმეტყველნი (მათ. 22,40)? მაშ, რაღაშია ამ აღთქმის სიახლე, თანაც სიახლე არა მარტო იმ დროისთვის, როცა მაცხოვარმა ეს სიტყვები თქვა, არამედ – ყველა დროისთვის, ყველა ადამიანისთვის, სიახლე, რომელსაც არასდროს მოაკლდება სიახლე?

ამ კითხვას რომ ვუპასხუოთ, საკმარისია გავიხსენოთ ქრისტიანული სიყვარულის ერთი უძირითადესი ნიშანი, სახარებაში თქმული: ”გიყვარდეთ თქვენი მტრები”. ეს მცნება სხვას არაფერს გამოხატავს, თუ არა გაუგონარ მოთხოვნას – გვიყვარდეს სწორედ ისინი, ვინც, სწორედ რომ, არ გვიყვარს. და ამიტომ ეს სიტყვები კვლავ და კვლავ გვაფორიაქებენ, გვაშინებენ და, რაც მთავარია, განგვსჯიან, სანამ ჯერაც საბოლოოდ არ დავყრუებულვართ სახარებისადმი. თუმცა, სწორედ იმის გამო, რომ ეს მცნება არნახულად ახალია, ჩვენ, ჩვეულებრივ, ჩავასწორებთ ხოლმე მას ჩვენი უკეთური კაცობრივი გაგებით. აგერ უკვე მრავალი საუკუნეა, არა მარტო ცალკეული ქრისტიანები, არამედ მთელი ეკლესიები, აშკარად სუფთა სინდისით, ამტკიცებენ, რომ სინამდვილეში ქრისტიანული სიყვარული უნდა მიეგებოდეს ჩვენიანს, იმას, ვისი სიყვარულიც ბუნებრივი და თავისთავადია: ახლობლებს და ნათესავებს, ჩვენს ერს, ჩვენს სამშობლოს, ყველას და ყველაფერს, რაც, როგორც წესი, ისედაც გვიყვარს, უქრისტეოდ და უსახარებოდ. ჩვენ უკვე ვეღარც ვამჩნევთ, რომ მართლმადიდებლობაში, ვთქვათ, რელიგიურად შეფერილი და რელიგიურად გამართლებული ნაციონალიზმი უკვე დიდი ხანია გვექცა ნამდვილ ერესად, რომელიც ასახიჩრებს ეკლესიურ ცნობიერებას, უიმედოდ ანაწევრებს მართლმადიდებელ აღმოსავლეთს და ფარისევლურ ორპირობად მოაქცევს მთელს ჩვენს მჭევრმეტყველებას მართლმადიდებლობის საყოველთაო ჭეშმარიტების შესახებ. ჩვენ დავივიწყეთ, რომ ცალკე აღებულ ამ ”ბუნებრივ” სიყვარულზე სახარებაში ნათქვამია სხვა, არანაკლებ უცნაური და საშინელი სიტყვები: ”ვისაც მამა ან დედა ჩემზე მეტად უყვარს... და ვისაც ძე ან ასული ჩემზე მეტად უყვარს, არ არის ჩემი ღირსი” (მათე 10,37), და ”თუ ვინმე მოდის ჩემთან, და არ მოიძულებს თავის დედ-მამას, თავის ცოლ-შვილს, თავის და-ძმას... ვერ იქნება ჩემი მოწაფე” (ლუკ. 14,26). თუ ქრისტესთან მისვლა სწორედ მისი მცნებების შესრულებას ნიშნავს, მაშინ ცხადია, რომ ქრისტიანული სიყვარული არ არის არამცთუ უბრალო გაძლიერება, ”დაგვირგვინება” თუ რელიგიური სანქციონირება ბუნებრივი სიყვარულისა, არამედ ძირეულად განსხვავდება მისგან და დაპირისპირებულიც კია. იგია მართლაც ახალი სიყვარული, რომელიც ჩვენი დაცემული ბუნებისათვის და ჩვენი დაცემული ქვეყნიერებისათვის მიუწვდომელია, და ამის გამო შეუძლებელია. მაგრამ მაშინ როგორღა აღვასრულოთ ეს მცნება? როგორ შევიყვაროთ ისინი, ვინც არ ვიყვარს? განა ყოველი სიყვარულის საიდუმლო იმაში არ მდგომარეობს, რომ ის ვერასოდეს მიიღწევა მარტო ნებისყოფით, თვითაღზრდით, წრთობით, ასკეზითაც კი? ნების გამოწრთობით და თვითაღზრდით მიიღწევა ”კეთილმოსურნეობა”, გაგება, ურთიერთობებში თანასწორობა, მაგრამ არა სიყვარული, რომელზეც წმინდა ისააკ ასურმა თქვა, რომ ის ”ეშმაკებსაც კი შეიწყნარებს”. მაშ, რაღას უნდა ნიშნავდეს სიყვარულის ეს შეუძლებელი მცნება?

ამაზე ერთადერთი პასუხია: დიახ, ეს მცნება მართლაც შეუძლებელია და, შესაბამისად, წარმოუდგენელი იქნებოდა, ქრისტიანობა რომ მარტო მცნება იყოს სიყვარულისა. მაგრამ ქრისტიანობა არა მარტო მცნებაა, არამედ გამოცხადება და ნიჭი სიყვარულისა. სიყვარულიც ხომ მხოლოდ იმიტომ გვემცნო, რომ – სანამ გვემცნობოდა – გაგვიცხადდა და მოგვენიჭა.

”ღმერთი სიყვარულია” და მხოლოდ ღმერთია სიყვარული. მხოლოდ მას უყვარს იმ სიყვარულით, სახარება რომ გვეუბნება. მხოლოდ ღმერთის განხორციელებაში, ღმერთისა და ადამიანის შეერთებაში, ანუ – იესო ქრისტეში, ღმრთის ძესა და კაცის ძეში მოგვევლინა და მოგვენიჭა ადამიანებს თვით ღმრთის სიყვარული, ან, უმჯობესია ითქვას – თვით ღმერთი-სიყვარული. სწორედ ეს არის ქრისტიანული სიყვარულის გამაოგნებელი სიახლე – ახალ აღთქმაში ადამიანი მოწოდებულია უყვარდეს ღმრთის სიყვარულით, რომელიც ღმერთ-კაცის სიყვარულად იქცა, ქრისტეს სიყვარულად იქცა. ქრისტიანობის სიახლე მცნებაში კი არ არის, არამედ იმაში, რომ მცნების აღსრულება შესაძლებელი გახდა. ქრისტეს რომ ვუერთდებით, ჩვენ მისი სიყვარული მოგვეცემა და შეგვიძლია ამ სიყვარულით გვიყვარდეს და ამ სიყვარულით ავღორძინდეთ. ”ღმრთის სიყვარული ჩაიღვარა ჩვენს გულებში სულიწმიდის მიერ, რომელიც მოგვეცა ჩვენ” (რომ. 5,5), და ქრისტესგან გვაქვს მცნება, რომ დავრჩეთ მასში და მის სიყვარულში: ”დარჩით ჩემში, და მე დავრჩები თქვენში; როგორც ლერწი თავისთავად ვერ გამოიღებს ნაყოფს, თუკი არ შერჩება ვაზს, ასევე თქვენც, თუკი არ დარჩებით ჩემში... ვინც ჩემში რჩება, ხოლო მე მასში, დიდძალი ნაყოფი გამოაქვს, ვინაიდან უჩემოდ არაფრის ქმნა არ შეგიძლიათ... დარჩით ჩემს სიყვარულში” (იოან. 15, 4-9).

ქრისტესთან დარჩენა იმას ნიშნავს, რომ ვიყოთ და ვიცხოვროთ ეკლესიაში, რომელიც თვით ქრისტეს ცხოვრებაა, კაცთათვის გაზიარებული და მონიჭებული, და რომელიც, ამიტომაც ცხოვრობს ქრისტეს სიყვარულით, რჩება მის სიყვარულში. ქრისტეს სიყვარული ეკლესიის ცხოვრების საწყისი, შინაარსი და მიზანია, და, არსებითად, სიყვარულია ეკლესიის ერთადერთი ნიშანი, რადგან ეს მოიცავს ყველა სხვა ნიშანს: ”იმით გიცნობთ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ გექნებათ ერთმანეთის სიყვარული” (იოანე 13,35). სიყვარულია იმის საფუძველი, რომ ეკლესია წმინდაა, რადგან სიყვარული ”ჩაიღვარა ჩვენს გულებში სულიწმიდის მიერ”, რომ ეკლესია ერთია, რადგან ის ”იზრდება, რათა თავისი თავი აღაშენოს სიყვარულით” (ეფეს. 4,16), დაბოლოს, საფუძველია იმისაც, რომ ეკლესია კათოლიკეა და სამოციქულო, რადგან ეკლესია ყველგან და ყოველთვის ერთი და იგივე სამოციქულო ერთობაა, ”სიყვარულის კავშირით შეკრული”. ამიტომ, ”კაცთა და ანგელოზთა ენებზე რომ ვმეტყველებდე, წინასწარმეტყველების მადლი რომ მქონდეს... ვიცოდე ყველა საიდუმლო, და მქოდნეს მთელი რწმენა, ისე, რომ მთების დაძვრაც შემეძლოს, სიყვარული თუ არ მაქვს, არარა ვარ. მთელი ჩემი ქონება რომ გავიღო გლახაკთათვის, და დასაწვავად მივცე ჩემი სხეული, სიყვარული თუ არა მაქვს, არას მარგია” (I კორ. 13,1-3). რადგან მხოლოდ სიყვარულის მიერ ენიჭება ეკლესიის ყველა ”ნიშანს” – ერთობას, სიწმინდეს, სამოციქულობას და კათოლიკობას – მთელი მათი მნიშვნელობა და ქმედითობა.

მაგრამ ეკლესია არა მარტო იმ გაგებით არის სიყვარულის კავშირი (ანუ, ხომიაკოვის თქმით, ”სიყვარული, როგორც ორგანიზმი”), რომ მის წევრებს სიყვარული აერთიანებს, არამედ უპირველესად იმ აზრით, რომ ყველას ურთიერთსიყვარულით, როცა სიყვარული ისეა, როგორც თვით ცხოვრება, ეკლესია ქვეყნიერებას გამოუვლენს ქრისტეს და მის სიყვარულს, მოწმობს ქრისტეს და უყვარს და იხსნის ქვეყნიერებას ქრისტეს სიყვარულით. ეკლესიის დანიშნულებაა, დაცემულ ქვეყნირებას როგორც ხსნა გამოუჩინოს ქრისტესგან აღდგენილი ქვეყნირება. დაცემული ქვეყნირების არსება იმაშია, რომ მასში გამეფებულია გაყოფა, ყველას ყველასგან გათიშვა, რომელსაც ვერ ძლევს ”ბუნებრივი” სიყვარული ზოგისგან ზოგის მიმართ, და რომელიც იზევებს და საბოლოოდ აღსრულდება უკანასკნელ ”გათიშვაში” – სიკვდილში... ეკლესიის შინაგანი არსება კი ის არის, რომ ქვეყნირებაში გამოავლინოს და მოიტანოს სიყვარული როგორც ცხოვრება და ცხოვრება როგორც სიყვარული. თვითონ რომ სიყვარულით აღეშენება, ეკლესია ამ სიყვარულს მოწმობს ქვეყანაზე, ის მოაქვს ქვეყნირებისთვის და მისით ”განკურნავს ქმნილებას”, რომელიც გაყოფისა და სიკვდილის კანონს გამორჩილებია. მასში ყველას საიდუმლოდ მიეცემა ძალა, რომ უყვარდეს ”იესო ქრისტეს სიყვარულით” (ფილიპ. 1,8) და ამ სიყვარულს მოწმობდეს და ატარებდეს წუთისოფელში.

მაგრამ თუ ასეა, მაშინ ეკლესიის შეკრება, უპირველეს ყოვლისა, სიყვარულის საიდუმლო ყოფილა. ეკლესიაში ჩვენ მივდივართ სიყვარულისთვის, თვით ქრისტეს იმ ახალი სიყვარულისთვის, რომელიც ჩვენს ერთობაში მოგვემადლება. ეკლესისაში იმისთვის მივდივართ, რათა ეს საღმრთო სიყვარული ისევ და ისევ ”ჩამოიღვაროს ჩვენს გულებში”, რათა ისევ და ისევ ”შევიმოსოთ სიყვარული” (კოლ. 3,14), რათა, ქრისტეს სხეულს რომ შევენაწევრებით, დავრჩეთ ქრისტეს სიყვარულში და ეს სიყვარული გამოვაჩინოთ ამქვეყანაზე. მაგრამ სწორედ ამიტომ არის ასე მტკივნეული და ასე ძალიან უპირისპირდება ეკლესიის ოდინდელ გამოცდილებას ჩვენი ახლანდელი უკიდურესად ინდივიდუალიზებული ღვთისმოშიშება, რომლითაც ჩვენს თავს ეგოისტურად გავმიჯნავთ კრებულისაგან ისე, რომ ტაძარში როცა ვდგავართ, მაშინაც კი ზოგს ”ახლობლად” მივიჩნევთ, ზოგს – ”შორეულებად” – უპიროვნო მასად, რომელთანაც ”არაფერი გვაკავშირებს” არც ჩვენ და არც ჩვენს ლოცვებს, და რომელიც მხოლოდ ხელს გვიშლის ”სულიერი ყურადღების მოკლებაში”. რა ხშირია შემთხვევა, როცა თითქოსდა ”სულიერი” და ”მლოცველი” ადამიანები დაუფარავად გამოხატავენ თავიანთ უკმაყოფილებას ხალხმრავლობის გამო, ლოცვაში რომ უშლით ხელს და ამჯობინებენ, ცარიელ და ბნელ საყდრებში განმარტოვდნენ, მყუდრო კუნჭულებს მიაგნონ, გაემიჯნონ ”ბრბოს”...

მართლაც, ასეთი ინდივიდუალური ”თვითჩაღრმავება” ნაკლებად შესაძლებელია მრევლით სავსე ტაძარში. მაგრამ საქმეც ისაა, რომ ეს არც არის მიზანი მრევლის შეკრებისა და იქ ჩვენი მონაწილეობისა. ხომ ნათქვამია სახარებაში ამ ინდივიდუალური ლოცვის შესახებ: ”როდესაც ლოცულობ, შედი შენს სენაკში, მოიხურე კარი და ილოცე...” (მათე 6,6). ხომ არ ნიშნავს ეს იმას, რომ ტაძარში შეკრებას სხვა მიზანი აქვს, რაც უკვე ჩადებულია თვით სიტყვაში ”კრებული”? ეს არის ის, რითაც აღსრულდება ეკლესია, რითიც ვუერთდებით ქრისტეს და მის სიყვარულს, ისე, რომ მისი მონაწილენი ”ბევრნი ვართ – სხეული კი ერთია”...

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით მშვიდობის ამბორი ჩვენს წინაშე მთელი თავისი სიღრმით იხსნება. ზემოთ უკვე ვთქვი, ეკლესიის არსებობის პირველი დღეებიდანვე მშვიდობის ამბორი საეკლესიო შეკრებულობის განუყოფელი ნაწილი იყო. ეს იმიტომ, რომ ძველი ქრისტიანებისთვის ის არა მხოლოდ სიყვარულის სიმბოლო და შეხსენება, არამედ – სიყვარულის მღვდელმოქმედება, ხილული ნიშანი და რიტუალი იყო, რომელშიც და რომლის საშუალებითაც უხილავად, მაგრამ ქმედითად გადმოიღვრება საღმრთო სიყვარული მორწმუნეთა გულებში, და თითოეული მათგანი და ყველა ერთად ქრისტეს სიყვარულს შეიმოსავს.

დღეს, როდესაც ეკლესიასთან ჩვენი მიმართება ასე უკიდურესად ინდივიდუალიზებული და ეგოცენტრულია, ეს რიტუალი უთუოდ ცარიელ ”ფორმად” აღიქმება. ტაძარში რომ ვდგავარ, ჩემს გვერდით მდგომი ხომ უცნობია ჩემთვის, ხომ შეუძლებელია, მიყვარდეს ან არ მიყვარდეს: ის ჩემთვის “უცხოა” და ამიტომ – არავინაა. ჩვენ კი ისე გვაფრთხობს ცარიელი ფორმა, ისე ძალიან ”გულწრფელი” ვართ ჩვენს ინდივიდუალიზმსა და ეგოცენტრიზმში – და მთავარი გვავიწყდება. გვავიწყდება, რომ მოწოდება: ”მოიკითხეთ ერთმანეთი წმინდა ამბორით” გულისხმობს არა ჩვენს პირად, ბუნებრივ, ადამიანურ სიყვარულს, რომლითაც მართლაც ვერ შევიყვარებდით ”უცხოს”, სანამ ის ”რაიმე” ან ”ვინმე” არ გახდებოდა ჩვენთვის, არამედ გულისხმობს ქრისტეს სიყვარულს, რომლის მარადი სასწაულმოქმედება ისაა, რომ სწორედ უცხოს (ხოლო ყოველი უცხო, არსებითად – მტერია) აქცევს ძმად, იმის მიუხედავად, თუ რა აკავშირებს მას ჩემთან და ჩემს ცხოვრებასთან, რომ თვით ეკლესიის დანიშნულებაც სწორედ ისაა, გადალახოს საშინელი, ქვეყნად ეშმაკისგან შემოტანილი და მისივე წარმწყმედელი გაუცხოება, და რომ ეკლესიაში მივდივართ ამ სიყვარულისთვის, მუდამ რომ ძმების კრებულში გვეძლევა.

აი, რატომ მოუწოდებდნენ ძველ დროში შეკრებილ მორწმუნეებს არა სიტყვიერი პასუხისკენ, არამედ სწორედ ქმედებისკენ. ვინაიდან ვიცით, რომ ჩვენი საკუთარი ძალებით შეუძლებელია ამ სიყვარულის მიღწევა ისევე, როგორც შეუძლებელია მოვიხვეჭოთ ”ყოველგვარ გონებას აღმატებული” ქრისტეს მშვიდობა, ცოდვათა მოტევება, საუკუნო ცხოვრება და ღმერთთან შეერთება. ეს ყველაფერი მოგვეცემა, საიდუმლო მოგვემადლება ეკლესიაში, და მეთელი ეკლესია ერთი დიდი საიდუმლოა, ქრისტეს მღვდელმოქმედებაა. ჩვენი ჟესტებით, ქცევებით, რიტუალებით მოქმედებს ქრისტე, ”უხილავის ხილვად” ქცეულა ყოველი ხილული, ყოველი სიმბოლო საიდუმლოშია აღსრულებული. ასევე ”წმინდა ამბორით” ჩვენ ჩვენს სიყვარულს კი არ გამოვხატავთ, არამედ ქრისტეს ახალი სიყვარულით მოვიცვევბით. და განა იმაში არ არის ამ ურთიერთობის სიხარული, რომ ქრისტეს სიყვარულს მე ვიღებ ჩემს გვერდით მდგარი ”უცხოსგან”, ის კი – ჩემგან? და, ამგვარად, ორივენი ”ვეხსნებით” ერთმანეთს, როგორც ქრისტეს სიყვარულის თანამონაწილენი და, ესე იგი – ქრისტესმიერი ძმები.

ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ვისურვოთ ეს სიყვარული და მოვემზადოთ მის მისაღებად. ძველ დროში ქრისტიანებს რომ უთანხმოება მოუვიდოდათ, ვალდებული იყვნენ, ეკლესიაში მისვლამდე ეპატიებინათ და შერიგებოდნენ ერთმანეთს. ყველაფერი ადამიანური უნდა აღვასრულოთ, რათა ღმერთს სულში გამეფების შესაძლებლობა მივცეთ. მომზადება კი იმას ნიშნავს, ჩვენს თავს ვკითხოთ – მართლა ქრისტეს ამ სიყვარულისთვის მივდივართ წირვაზე? ისე მივდივართ, როგორც მშიერნი და მწყურვალნი, და მარტო დახმარება და ნუგეში კი არ გვწყურია, არამედ წმინდა ცეცხლი, ჩვენს ყველა უძულურებას რომ ამოწვავს და ქრისტეს ახალი სიყვარულითY გაგვაცისკროვნებს? თუ იმის გვეშინია, რომ ეს სიყვარული შეგვისუსტებს მტრის სიძულვილს, ყველა ჩვენს ”პრინციპულ” განკითხვასა და განსჯას, უთანხმოებასა და განხეთქილებას? ხომ არ ვითხოვთ ეკლესიისგან ძალიან ხშირად მშვიდობას მარტო მათდამი, ვისთანაც უკვე მშვიდობით ვართ, სიყვარულს მათდამი, ვინც უკვე გვიყვარს,  თვითდამკვიდრებას და გამართლებას? თუ ასეა, მაშინ ვერც ვიღებთ იმ მადლს, რომელიც ჭეშმარიტად განგვიახლებს და კვლავ და კვლავ განგვაახლებინებს ცხოვრებას, თავს ვერ ვაღწევთ ჩვენსავე ”გაუცხოებას” და არა გვაქვს ჭეშმარიტი მონაწილეობა ეკლესიაში. ისიც გავიხსენოთ, რომ მშვიდობის მიგება და სიყვარულის ამბორი ძველად, მართალთა, ლიტურგიის, ანუ საკუთრივ ევქარისტიული მღვდელმოქმედების საწყისი ქმედებები იყო. ეს ქმედებები არა მარტო იწყებს ევქარისტიას, არამედ, გარკვეული აზრით, შესაძლებელს ხდის მას – რადგან ევქარისტია ახალი აღთქმის საიდუმლო, ღმრთის სიყვარულის გამეფების საიდუმლოა. ამიტომ, მხოლოდ ამ სიყვარულით ”შემოსილებს” შეგვიძლია მოვიხსენოთ ქრისტე, ვეზიაროთ მის სისხლსა და ხორცს, მოველოდეთ აღდგომას მკვდრეთით და ცხოვრებას მერმის საუკუნეში. ”მისდიეთ სიყვარულს” – იტყვის მოციქული (I კორ. 14,1). და სხვაგან სად უნდა მივსდიოთ მას, თუ არა იმ საიდუმლოში, რომელშიც თვით ქრისტე გვაერთებს თავისი სიყვარულით?

თარგმნა ზაზა თვარაძემ
ჟურნალი ”დიალოგი”, 2(5), 2006 წ.

AddThis Social Bookmark Button

ბოლოს განახლდა (SUNDAY, 16 OCTOBER 2011 16:32)