მოიყვანონ², რომელსა ეგულებოდის ჴელთდასხმა და მუნ იყვნენ ყოველნი მონაზონნი, რომელთა გამოერჩიოს იგი, და თქუან კუერექსი:

უფლისა მიმართ ვილოცოთ.

და დასდვას³ პატრიაქმან ჴელი თავსა ზედა მისსა და დასწეროს ჯუარი და ილოცოს ესრეთ ლოცვაჲ ესე:⁴

ესრეთ ჯერ არს:

ეკლესიისა სატფურსა მოიღონ და დადვან საკურთხეველსა ზედა და იტყოდიან ფსალმუნსა ამას:

საფუძველნი მისნი მთათა შინა წმიდათასა. უყუარან უფალსა ბჭენი სიონისანი უფროჲს ყოველთა საყოფელთა იაკობისთა. დიდებულ ითქუა შენთჳს, ქალაქო ღმრთისაო. მოვიჴსენო მე რააბისი და ბაბილოვნისაჲ, რომელთა მიციან მე; და, აჰა, ესერა, უცხოთესლნი და ტჳროს და ერი ჰინდოთაჲ, - ესენი იშვნეს მუნ. დედად სიონსა ჰრქუას კაცმან, რამეთუ კაცი იშვა მას შინა, და თავადმან დააფუძნა იგი მაღალმან. უფალი მიმოდაითქუას წიგნითა ერისაჲთა და მთავართა ამათგან, რომელნი იყვნეს მას შინა. ვითარ მხიარულთა ყოველთა მკჳდრობაჲ შენდამი არს.²

ჯერ-არს ახალი იგი საკურთხეველი წმიდასა მას ძუელსა საკურთხეველსა ზედა დადებად და ეკლესიისა სატფურსა, რომელ წართქუან² ფსალმუნი, იტყოდიან პირველსა ფსალმუნსა:

"ვითარ³ საყუარელ არიან...<<⁴.

დასასრული:

"...ნეტარ არს კაცი, რომელი გესავს შენ"⁵.

"ქართლის ცხოვრებაში" შემავალი ძეგლებიდან განსაკუთრებულ ყურადღებას იქცევს ცნობილი ნაშრომი "ისტორიანი და აზმანი შარავანდედთანი", რომლის მიმართ, სარწმუნოებრივ-საღვთისმეტყველო გაგებით, ბოლო ხანებში სერიოზული გაუგებრობა აღმოცენდა. საქმე ეხება საკითხს წმ. თამარ მეფის ე.წ. მეოთხე ჰიპოსტასობის შესახებ. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი შეხედულება აღნიშნულ საკითხზე წლების წინ ჩამოვაყალიბეთ და არაერთ საჯარო თუ რადიო ლექციაში არსებითი ნაწილი მსმენელამდე მივიტანეთ კიდეც, მაინც, ზოგადადაც და კონკრეტულად ხსენებული ძეგლის ხელახალი გამოცემის პერსპექტივაში, კვლავაც სრულიად აშკარაა წამოჭრილი პრობლემის საგანგებო განხილვის აუცილებლობა.

რამდენადაც ჩვენ გვევალება, რომ ჩვენი მართლმადიდებლობისა და მამათაგან გარდამოცემული დოგმატების დაცვით, გიპასუხოთ თქვენს მიერ წარმოდგენილზე, წერილობით წარმოდგენილს წინასწარ მოვიყვანთ, როგორც ზოგად წესს, რათა შემდეგ მოკლედ და ნათლად მოვაყოლოთ თითოეულ მათგანზე პასუხი და ახსნა.

1. მაშ ასე, თქვენი მოხსენების დასაწყისში თქვენ წერთ: "თუკი ჭეშმარიტად მონანულნი, ამ ცხოვრებიდან (ღმრთისადმი) სიყვარულით გავიდნენ მანამ, სანამ თავისი ცოდვების გამო დაკმაყოფილებას (ღმრთის მართლმსაჯულებისა - რედ.) მოასწრებდნენ, მათი სულები სიკვდილის შემდეგ განმწმენდელი ცეცხლით იწმინდებიან; მაგრამ ამ ტანჯვათაგან მათს შემსუბუქებას (ან "განთავისუფლებას") ხელს უწყობს ის შემწეობა, რასაც მათ მიმართ ცოცხალი მორწმუნენი იჩენენ, როგორც მაგალითად: ლოცვები, ლიტურგია, მოწყალება და კეთილმსახურების სხვა საქმეები".

3. ჩვენ ვამტკიცებთ, რომ არც მართლებს არ მიუღიათ სრულიად თავისი ხვედრი (სავანე) და სხვა ნეტარი მდგომარეობა, რომლისთვისაც მათ თავი განიმზადეს აქაური საქმეებით და არც ცოდვილნი, სიკვდილის შემდეგ, არ წასულან საუკუნო სასჯელში, სადაც საუკუნოდ დაიტანჯებიან; არამედ, პირველიც და მეორეც აუცილებლად იქნება სამსჯავროს უკანასკნელი დღისა და მკვდართა საყოველთაო აღდგომის შემდეგ; ახლა კი – ერთნიც და მეორენიც თავის დამახასიათებელ ადგილას არიან;